Weggesaneerd

Het is erg druk op het werk. De komende maanden is het zelfs ronduit belachelijk druk. En die drukte is al een tijdje bezig. Daarom moet ik mijn tijdsbesteding wat gaan reorganiseren. En reorganisaties doen altijd een beetje pijn. Mijn sociaal en familiaal leven zijn ondertussen al grotendeels weggerationaliseerd. Slaap geminimaliseerd. Professioneel wordt ook alles zo efficiënt mogelijk geregeld en over een aantal weken beginner er een aantal tijdelijke krachten.

Het blijkt voorlopig niet voldoende. Er moet dus verder gesneden worden. In deze volgende fase van de herstructurering gaat deze blog voor de bijl. Voorlopig zullen er dus geen nieuwe berichtjes meer verschijnen. Hopelijks kan ik er over een aantal maanden weer aan beginnen, want ik vind het bloggen heel plezant. Maar ik moet de komende weken/maanden even keuzes maken en prioriteiten leggen.

Ik wil jullie graag bedanken voor de vele reacties, online en 'in real life'. Hopelijk tot binnenkort, hier op deze blog.

Brulouders

Onder impuls van een aantal leerkrachten wordt 'schaken als sport' op de school van C gestimuleerd. Tijdens pauzes spelen ze vaak een partijtje en krijgen ze uitleg en tips van de leerkrachten. Heel tof is dat eigenlijk. Zo spelen de kinderen van alle leerjaren tegen elkaar en leren ze elkaar ook kennen.

Blijkbaar bestaat er ook een heel circuit van (school)schaaktoernooien. De school van C doet hier met veel enthousiasme aan mee. Dit weekend nam C voor de tweede keer deel aan een dergelijk toernooi. Voor mij was het de eerste keer dat ik echt 'live' aanwezig was. Ik vind het iets heel speciaal. Geef toe: schaken heeft een beetje een saai, geeky imago.

Maar de kinderen vinden het gewoon fantastisch, zo blijkt. Tussen hun wedstrijdjes door, spelen ze wat voetbal, eten ze een hotdog of volgen ze de workshop van de circusschool. De kinderen amuseren zich rot, met andere woorden.

Wat me heel erg verrast, is de radicaliteit waarmee vele ouders hun kinderen 'aanvuurden'. Het pijnlijke hier aan is dat veel van die ouders die hun kind vergezellen tijdens een wedstrijd, vaak commentaar geven op 'de tegenspeler'. Maar die 'tegenspeler' is een ander kind uit de lagere school, vaak niet vergezeld door een ouder, dat al dat gezeik van die ouders hoort ('Hij doet een domme zet', 'Trek het je niet aan dat je verliest, als iemand zo onsportief speelt, is dat niet moeilijk', 'sportief gedrag, zeggen ze hier heel de tijd (tijdens de inleidende toespraak van de organisatoren) maar we moeten ook niet overdrijven, hé', etc.).

Heel straf vond ik dat allemaal. De voetbalouders zijn berucht, maar die viseren meestal nog geen individuele spelertjes van de andere ploeg. In de karate (een sport met toch geen te beste reputatie) zijn dergelijke opmerkingen gewoon ondenkbaar. De kleinste vorm van onsportiviteit wordt daar direct in de kiem gesmoord.

Gelukkig trekken de kinderen zich niet teveel aan van het lullig gedrag van sommige ouders en genoten ze van een plezante dag.

Winterblues achter ons?

Wie zingt mee? 


'Als ik de baas zou zijn van het journaal,
Dan werd meteen het nieuws een heel stuk positiever.
De hele wereld werd meteen een beetje liever
Want ik negeerde alle narigheid totaal.'

(Kinder voor kinderen)

Aan dit deuntje moest ik denken bij het doorbladeren van de kranten. Natuurlijk was er heel wat slecht nieuws, dat is altijd zo. Maar toch waren er ook leuke nieuwtjes te rapen:

De ticketprijzen voor het festival van Dranouter gaan naar beneden. Het is crisis, zo zeggen de organisatoren, dus iedereen moet op zijn budget letten. Wij doen een inspanning en verlagen onze prijzen. Mooi toch? Heel leuk vind ik dit initiatief. 

Ook een positief nieuwtje vond het ik feit dat Dita Von Teese voor de presentatie van haar lingerie heel wat modellen heeft geweigerd omdat ze te mager zijn. Het zijn kleine gebaren die misschien een verandering teweeg kunnen brengen in de manier waarop een onrealistisch schoonheidsideaal naar voor wordt geschoven.

En dan is er ook de #Kony2012 of #StopKony campagne. Dit is een sociaal experiment waarbij men een golf van publieke verontwaardiging tracht te ontketenen zodat er actie wordt ondernomen rond het vergeten probleem van de kindsoldaten. Op zich is dit natuurlijk geen leuk nieuws. Maar het hoopgevende is dat Twitter en Facebook worden aangewend om te trachten een eind te stellen aan een latent, sluimerend probleem. Gemakkelijk zal het niet zijn in de soms erg oppervlakkige wereld van facebook of in het cynisch universum van Twitter. En ookal wordt er nu al vaak cynisch gereageerd op het initiatief, ik vind het toch hoopgeven.

Wie het Kony filmpje wil zien, kan hier klikken. 

Vrouwendag en de loonkloof

Ik weet niet wat ik er over moet denken, over vrouwendag. Elke vorm van discriminatie is moreel onaanvaardbaar en vanuit een economisch standpunt contraproductief. Zo is het verschil in vertegenwoordiging van vrouwen in raden van bestuur bijzonder groot. Dit is onaanvaardbaar indien dit het product is van discriminatiemechnismen. Dat vrouwen daarenboven ook nog zoveel minder zouden verdienen voor dezelfde job dan mannen, is ook onaanvaardbaar.

Maar ik heb grote vragen bij de cijfers rond de loonkloof die nu circuleren: 17% verschil in loon tussen mannen en vrouwen voor dezelfde job? Dat is gigantisch veel meer dan de cijfers die hierover normaal circuleren. Daarom ben ik speciaal ter ere van deze blog even dieper in de cijfers gaan duiken. En het resultaat is dat de cijfers die nu circuleren gewoonweg misleidend zijn. Ik tracht het hieronder even uit te leggen.

Globaal gezien verdienen mannen ca 20% meer dan vrouwen, zo wijzen de meeste studies uit. Maar dan is er geen rekening gehouden met het feit dat mannen in andere sectoren werken, dat ze meer voltijds werken, dat ze andere functies hebben in hetzelfde bedrijf, dat ze jonger zijn (grote aantallen (hogeropgeleide) vrouwen op de arbeidsmarkt is een relatief nieuw fenomeen), etc. Dat zijn natuurlijk belangrijke factoren: Als ik bijvoorbeeld voltijds werk en u halftijds, is het maar logisch dat ik meer verdien, volledig los van het feit welk geslacht we hebben. Doordat vrouwen meer deeltijds werken in minder goed betalende functies in minder goed betalende sectoren, komen we aan een loonsverschil van 20%. Dat heeft op zich niets te maken met discriminatie door werkgevers, wel met een verschil in keuzen tussen mannen en vrouwen. Maar dat is een gans andere discussie.

Statistisch gezien kan je de invloed van de deeltijds arbeid, functieniveau, opleidingsniveau, etc. wegfilteren. Dan kom je volgens verschillende studies uit op een loonsverschil tussen de 4.5 en 8 % (vandaag in de morgen staat 11,5%, maar de bron en de methodiek van deze studie kan ik niet achterhalen). Ook dat is nog een groot verschil, maar van een heel andere orde dan 17%. Daarenboven is het niet duidelijk waar de 4.5 tot 8% vandaan komt. Over de verschillende cijfers over de loonkloof stellen we vast dat in de privésector de verschillen groter zijn dan in de publieke sector. Dat kan te maken hebben met discriminatoire mechanismen. Dat kan ook een methodologische kwestie zijn. Als we spreken over 'kaderleden', worden dan HR en financieel directeurs in dezelfde groep gestopt? Het is niet ongewoon dat de ene een ander loon krijgt dan de andere, los van het geslacht. Of is er toch op dit niveau gecontroleerd voor storende variabelen?

In de publieke sector, waar de barema's en functieniveaus veel duidelijker zijn, merken we dat statutaire vrouwen iets meer verdienen dan mannen voor hetzelfde loon. Het is niet duidelijk of dit te maken heeft methodologische correctheid dan wel of hier effectief niet gediscrimineerd wordt.

Dit lijkt me een veel genuanceerder beeld dat nog steeds niet onverdeeld positief is op het gebied van sexegelijkheid.

Gelukkige vrouwendag voor de rest.

Lezersbrief

Dah hasten van de redactie van het boeksje van 'Top Gear Magazine',

Ik zoen e ki e twa willn zehhn. Ik leezn eht vree hern junder boeksje. K moen ik doar oltid vree mee lahn, me wa da junder sjhrievn. De fottos vien kik ook hillehangs de max. A kik me boeksje mee pakn no t werk, ton lahn wieder ollemolle me junder geziëver. k woaren ik vree content ok zaahn stoan da junder e 'cosmeticaspecial' zoen doen. Kan ik gepeist an e stiksje over spoilers e bodykits en ol.

Amai me ratje. verzekers wel dat hieng over spoiler. T was eht over parfum e crémetjes en ol. Alle how zeg. K zien ik hin Jeanette é. E min moaten ook ni. Je zie gie zekers ni hoed? Ken ik me up t werk eht vree belahlijk gemakt. 'Hie wuuf' zeien ze tehen ik.

Oi ni mi wit wa daj moe sjhrieven, zet der ton e fotto in van e bloat wuuf of azo. Mo toh ni van parfum. Alle zeh. Mo zet er nu ook ni alleine mo bloate wuven in é. O me vrouwe da zoe zieën, k zoen t meuhen oaren!

Doe heweun e ki heweune asjeblieëf.

Stevihe Hroet,

Marco

HR en het buikgevoel

'Ik let op de houding. Hoe mensen binnenkomen, dat is voor mij heel belangrijk. En ook op het handschrift, daar kan ik veel uit leren. Kledij is ook een zeer belangrijk element voor mij. Ik moet zeggen dat jij er niet echt uitziet als iemand met een met een serieuze job, noch in je kledij noch in je houding'. 

Dit kreeg ik gisteren te horen. Blijkbaar werd ik tijdens een informeel gesprek helemaal 'gescreend' door mijn gesprekspartner die ook professioneel een job heeft in een groot bedrijf. Ik hou mijn hart vast als ik dergelijke dingen hoor. Veel te veel maken dergelijke onwetenschappelijke intuïties deel uit van het Human Resources Management in bedrijven. Nooit zou een bedrijf het financieel beleid baseren op de lay out van de tabellen met financiële kerncijfers, maar als het om personeel gaat, dan kijken we wel naar het handschrift. Daardoor krijgt het Human Resources beleid in bedrijven een slechte naam en wordt de personeelsdirecteur niet serieus genomen door de rest van het management. Heel vaak volledig terecht.

Ik vind het erg jammer dat men in alle ernst nadenkt over financies, logistiek, facility, productontwikkeling, etc. maar vaak neemt met het personeelsbeleid te weinig serieus. Nochtans zijn de HRM beslissingen cruciaal voor het dagelijkse leven van vele mensen en voor de resultaten van het bedrijf. 'High impact decisions' gemaakt met de natte vinger.

Objectieve testing en screening schrikken HR mensen af. Ze lijken schrik te hebben van cijfers en technologie en houden het daarom maar bij hun buikgevoel. Zo ontstaan artikels als 'Why we hate HR'.

Dat ik er gisteren niet uitzag als iemand met een ernstige job had er alles mee te maken dat ik mijn laptop in een gewone rugzak had gestoken en een jeans had aangetrokken omdat ik rond 22 u dwars door Kuregem moest wandelen naar het station. Een onopvallende outfit lijkt me in dat geval verstandiger dan een kostuum en een laptoptas. Mijn excuses aan mijn gesprekspartner omdat ik zijn anders onfeilbare buikgevoel in de war heb gebracht.

Nostalgie en de katjes

Gisteren hebben we een heel klassieke, 'comme il faut' zondagmiddagfamilieactiviteit gedaan: Een boswandeling. Onderweg zag ik een katjesboom. Dat was al jaren geleden. De katjes riepen herinneringen op aan mijn lagere schooltijd waar meesters in stofjassen elk jaar wel een paar takken met katjes in een fles in de klas zetten. Dan was het wachten geblazen tot de katjes uitbloeiden. Elke stap in de ontwikkeling van de katjes werd vol spanning gevolgd door de hele klas. De stofjassen, de gebedjes, de pijp van de meester, het zitten met de armen gekruist, .... het lijkt te stammen uit het interbellum. Maar al bij al is het maar 20 jaar geleden. Het zet het mens aan het mijmeren. Je zou er nostalgisch van worden.

Die gedachten werden gisteren al snel onderbroken door de 6 jarige zoon die zich eerst afvraagt wat het nu is van een wandeling ('Kunnen we hier niet met de auto komen? Dat is toch veel gemakkelijker!') maar na de ontdekking van modder op het wandelpad nooit meer met een auto wil rijden ('Wandelen is veel leuker. Kunnen we niet te voet naar huis?'). De liefde voor de modder was zo groot dat hij er een paar keer is in gevallen waardoor we de afsluiter van de klassieke familieactiviteit, de obligate pannekoek, moesten overslaan (modder van kop tot teen).

Het moeilijkste moment van de wandeling was ongetwijfeld het afscheid van 'de stok'. In het begin van de wandeling opgeraapt door de zoon die er een onlosmakelijke band mee smeedde en er dan ook een emotioneel afscheid van moest nemen omdat hij niet mee mocht in de auto.

Jongens en stokken. Sommige dingen veranderen nooit.

Echte Flexibiliteit

Flexibiliteit, het is een modewoord. Je kan geen vacature openslaan of er staat in dat men op zoek is naar een flexibele medewerker. Bij Adforum is dat niet anders. Je moet van alle markten thuis zijn.  Naast verkopen, testen ontwikkelen, statistische analyses, administratie, rapporten schrijven, netwerken, enz. wordt er occasioneel ook al eens een ezel gevangen bij ons op kantoor. Neen, dit is geen zoveelste verkapte belediging voor de collega's in deze blog.

Gisteren zagen we een ezel voorbij wandelen voor ons raam. Het beestje was uitgebroken en liep nu in onze tuin. Thomas en ik dreven de ezel naar een weide waar de eigenaars het konden ophalen. We hanteerden hierbij de klassieke combinatie van wortel (gras in dit geval) en stok (letterlijk). Thomas was de wortelman, ik hanteerde de stok. We vervallen wel vaker in die rolverdeling.

Dus, beste lezer, als u in een vacature van Adforum ziet staan 'Flexibele opstelling gevraagd', dan weet u waaraan zich te verwachten als u bij ons komt solliciteren.

iPhone vs

In mijn directe omgeving heb ik een aantal grote iPhone fans. Ik ben zelf een liefhebber van Blackberry. Minder blits maar degelijker. Een Blackberry mag je 100 keer laten vallen, dat gaat niet kapot. Voor een iPhone moet je een beschermhoesje van 50 euro kopen zodat het toestel niet kapot gaat door er te hard naar te kijken.

Nu mijn Blackberry uiteindelijk toch de geest heeft gegeven, was het dus tijd voor een nieuw toestel. In een moment vann zwakte heb onder immense druk van mijn omgeving (sexstaking, weigering loon uit te betalen, etc.) toch een iPhone gekocht.

Eerlijk gezegd, na een uur begon ik het me al te beklagen. Een iPhone is veel duurder, de camera is slechter en de batterij is een absolute ramp (was 3u geleden helemaal opgeladen, nu nog 75 % batterij). Als ik de iPhone adepten hierover aanspreek, dan zeggen ze dat ik mijn verbindingen moet uitzetten en telkens ik mails wil lezen of wil surfen, de verbinding aan moet zetten. Tja, dat is natuurlijk een grote stap terug in de tijd.

Dus, als u twijfelt, ga voor een Blackberry. Toch verkoop ik mijn iPhone niet. De chantage die wordt uitgeoefend op mij, is te groot. Er wordt al genoeg gestaakt, dus ik wil niet nog een sexstaking op mijn geweten. En voor de rest ben ik ook nogal gehecht aan mijn loon