woensdag 29 februari 2012

Griezelig


Op verschillende websites van kranten worden vaak polls georganiseerd. Bij die polls zijn er heel wat vragen te stellen. Vaak zijn de vragen tendentieus geformuleerd. Maar vooral bij de representativiteit van de respondenten zijn heel wat vragen te stellen. Ik wind me dan ook niet vaak op over de resultaten van de poll.

Maar gisteren was dat even anders. Men peilde toen naar de houding van de lezers over het inhuren van een privé bewakingsfirma om een staking te breken (n.a.v. het incident bij Meister).

Bij het lezen van de poll dacht ik: 'Opnieuw een zinloze poll. Geen mens vindt toch dat dit moet kunnen, op een groepje anarchisten en neonazi's na. Of je nu vakbondsminded bent of niet, geweld kan toch nooit?! Niet door de vakbonden, niet tegen de vakbonden.'

Uit de resultaten (uiteindelijk met meer dan 5000 respondenten), bleek echter dat 1/3 van de mensen eigenlijk vond dat dit moest kunnen. Dat vind ik dus echt griezelig. Dit is een symptoom voor mij dat de irrationaliteit vaak zoveel sterker is dan dat we denken. Het verlichtingsdenken waar we zo trots op zijn (en dat we gebruiken als criterium om andere visies te beoordelen) is kwetsbaar. Niet door een bedreiging van buitenaf, maar door de irrationaliteit binnenin.

Dit maakt me een beetje bang. De irrationaliteit lijkt niet langer een fenomeen in de marge. Uit het feit dat er bijna 500 dagen werd onderhandeld over BHV, midden in een economische orkaan, is een mooie illustratie dat de deze irrationaliteit dreigt door te dringen tot de kern van ons bestel.

Eens de irrationaliteit overwint, is het einde zoek. Dan hoeven we niet meer te malen over al dan niet 2 jaar langer werken. Dan is het maar de vraag of onze kleinkinderen niet in het ontwikkelingsland België (of Vlaanderen zo u wil) zullen opgroeien.


maandag 27 februari 2012

De avonturier


Lieveling,

Nu moet ik echt gaan. Neen, ik kan niet nog een zoen geven. Hij wacht niet. Ja, ik zou liever muziek luisteren en het nieuws volgen in een knus interieur, maar vandaag is Hij het beste alternatief. Ik heb geen idee wanneer ik terug zal zijn. Neen, ik kan niet verwittigen. In Zijn Buik is er geen bereik.

Haal jij C af als ik niet op tijd terug thuis ben? Laat ons de volgende code afspreken: Indien ik geen teken van leven heb gegeven voor 17u, haast jij je dan naar de opvang? Ik heb geen idee waar ik dan zal zijn. Dit is een moment van Avontuur. Mezelf verliezen. No pain, no glory.

Nu moet ik weg. Oef, het regent niet.

Ai toch wel. Dat zal weer fris ruiken, daar in Zijn Buik.

Iedere keer opnieuw zeg ik 'Nooit Meer', maar het is sterker dan mezelf. Wel 50 laatste kansen heb ik gegeven. En nu hield ik lang voet bij stuk. Maar de ergste ontgoocheling is nu weggeëbd, de wonden wat geheeld. We gaan ervoor. Denk aan mij.

Adieu

De treinreiziger

zondag 26 februari 2012

Mannentweedaagse



Donderdag en vrijdag was ik er even uit. Samen met C naar Disneyland. Mannen onder mekaar.

Helaas verliep niet alles helemaal volledig plan. Vooral de gezondheid van C liet het wat afweten. Daarom moesten we ons beperken tot het hoogst noodzakelijke: Enkel attracties die we écht wilden doen. Concreet wilde dit zeggen dat de attracties ofwel erg snel moeten gaan, griezelig moeten zijn ofwel iets met vuur te maken moeten hebben. De Rock 'n' Roller Coaster (met Aerosmith), het terror Hotel, Phantom Manor, Moteur Action, Pirate Bay en de big Thunder Mountain Railroad waren onze topfavorieten waarop we ons focusten. Al de rest was ballast en diende hoogstens om even uit te rusten.

Een dergelijk zwaar programma afwerken met koorts, dat vraagt natuurlijk om een speciaal Disneylanddieet: Chips, Suikerspin, Hot Dogs (waarvan je twee happen neemt en dan niet meer kan), snoepjes en Cola. En niet vergeten, een ijsje. Het eerste wellicht dat verkocht werd dit seizoen. Niet echt rainproof food, maar kom.

Ziek zijn in Disneyland, het is niet plezant. Maar toch nog plezanter dan ziek zijn als je niet in Disneyland bent. Want in Disneyland is alles leuker dan in de echte wereld.

Best dat hij dan ook al in slaap lag in de auto nog voor we de snelweg terug op gereden waren. Maakte de overgang naar de echte wereld wat minder hard.





DISCLAIMER: Kind en Gezin, vooraleer u de inspectie op mij afstuurt na het lezen van deze blog: Geen paniek. Ik ben een pedagogische Sledge Hammer (Trust me, I know what I'm doing).


dinsdag 21 februari 2012

Open brief aan Vera Claes en Annelies Beck



Geachte Mevrouw Claes,
Geachte Mevrouw Beck,

Tijdens het Radio 1 programma 'Vandaag' hadden jullie een gesprek over de onderzoeksresultaten rond een studie over gelijke kansen tussen mannen en vrouwen. Dit is een thema dat mij na aan het hart ligt. Professioneel ontwerp ik namelijk selectietesten die worden gebruikt in sollicitatieprocedures. Zoals u wellicht weet, is de bedoeling dat deze zo objectief mogelijk zijn zodat bepaalde kansengroepen (Gehandicapten, allochtonen, vrouwen) niet onbewust gediscrimineerd worden (het fenomeen van de 'Adverse Impact'). Met veel interesse volg ik dan ook de evoluties op het vlak van kansengroepen op de arbeidsmarkt.

Het gesprek begon met een leuke, originele insteek 'mannen zijn in nood', ze hebben het niet gemakkelijk.  Maar er gebeurde iets vreemd. Het gesprek kreeg iets ongemakkelijks voor mij als luisteraar. Als twee pubers gibberen over het feit dat mannen geen betere chauffeurs zijn dan vrouwen naar aanleiding van het feit dat mannelijke jongeren meer betrokken zijn bij dodelijke ongevallen dan vrouwelijke jongeren, vond ik wat ongepast. Ik voelde iets van plaatsvervangende schaamte. De gave des onderscheids ontbrak u (even) naar mijn aanvoelen.

Maar kom, ik zal niet flauw doen. Nu ik uw gevoel voor humor ken, zal ik met veel plezier mee met u ginnegappen. Er zit nog een goede mop in mijn hoofd met de elementen 'vrouwen', 'verkrachting' en 'het zelf gezocht hebben'. Hij komt er nog niet helemaal uit. Als hij vorm gekregen heeft, stuur ik hem zeker door. Kunnen we nog eens goed lachen!

Voor de rest heb ik niets dan waardering voor uw beider professionele activiteiten.

Met vriendelijke groeten,

Michael Tack






maandag 20 februari 2012

Beste studenten, goed bezig!

















Gisteren had ik de eer en het genoegen om in de les personeelspsychologie aan de KULeuven een gastcollege te mogen geven over innovaties in de wereld van de testing. Dat is iets wat ik eigenlijk heel graag doe. Dit is een uitgelezen moment om de eigen producten net iets grondiger te bespreken en kritische vragen te stellen bij verschillende evoluties binnen het vakgebied.

Het leuke aan de presentatie gisteren was dat er ook vragen kwamen uit het publiek. Dat is iets wat vroeger (toen ik zelf student of assistent was) slechts heel uitzonderlijk gebeurde. De zeldzame vragensteller was dan ook nog meestel een beetje 'een specialleke' binnen het jaar.

Niet zo gisteren. De vragen die er kwamen uit het publiek waren interessant en onderbouwd, mét de nodige dosis kritische zin. Daarenboven was het niet zo dat ze van één of twee vreemde eenden in de bijt kwamen, maar van verschillende studenten overal in de zaal.

Ik ben er van overtuigd dat veel meer ervaren professionals het zelf niet zouden aandurven om hun hand op te steken in een groep van meer dan 150 mensen om vragen te stellen aan iemand die een presentatie geeft.

Ik was onder de indruk. Goed bezig, beste studenten!




zondag 19 februari 2012

Toerentsjeif


Wonen in Brugge is erg leuk. Maar, niet Aalstenaars zal het misschien verbazen, wonen in Aalst is ook heel leuk. In sommige opzichten net iets leuker. Minstens iets relaxter.

In carnavalstijden mis ik Aalst wel een beetje. De speciale Aalsterse humor viert dan hoogtij. Heb vooral geen medelijden met de politici waarmee wordt gelachen in de stoet. Als je kop in de stoet te zien is, tel je mee. Indien niet, ben je niet goed bezig.

Dit jaar werd er uitgekeken naar de reactie van de carnavalisten op het 'torenincident' van Ilse Uyttersprot. Mocht u dit ondanks alles toch ontgaan zijn: Een aantal maanden geleden lekte een video uit waarin Ilse Uyttersprot, de Aalsterse burgemeester, in het openbaar sex had met haar toenmalige vriend. 'Het openbaar' is in dit geval een toren ergens in het Zuiden. Vandaar het woord 'Torenpoeper'. In de stoet verschenen een aantal wagens die verwezen naar dit incident. Ook werden er een aantal carnavalsliedjes over gemaakt. Deze hier, bijvoorbeeld over 'den Toerentsjeif', 'boeven op den toeren' of 'Allo Kroket'.

Maar, het moet gezegd, Ilse Uyttersprot verdient een dikke pluim. Zelf verkleed als jonkvrouw mét een afbeelding van een toren op haar kleed naar de stoet komen kijken, het is een knap statement. Chapeau!

donderdag 16 februari 2012

Een kleine grote dag


Hoewel deze blog de 'Adforum Blog' is, gaat het vaak slechts héél onrechtstreeks over Adforum. Vandaag echter niet. Met Adforum ronden we vandaag een belangrijke kaap: De eerste versie van ons testplatform wordt officieel opgeleverd. Voor de mensen die zoiets niet kennen, een 'testplatform' is een soort website waarmee wij kunnen vragenlijsten en testen rondsturen. Dan krijg je in je mailbox een linkje waarop je kan klikken om dat die fijne persoonlijkheidstest of tevredenheidsvragenlijst in te vullen. De antwoorden worden dan allemaal verzameld op het platform en dan kunnen wij op basis van die vragenlijsten rapporten maken. 

Er bestaan wel wat van die testplatformen op de markt. Hele knappe systemen, zelfs. Maar die doen nooit helemaal wat je wil (of het kost erg veel). Daarom zijn we bezig er zelf een te ontwikkelen. Dat vraagt veel geld, tijd en denkwerk. En vandaag zal een eerste versie klaar zijn. Natuurlijk is dat nog niet definitief. Zoiets moet je eigenlijst altijd doorontwikkelen, net zoals de testen die in dat systeem zijn opgenomen. 

Ookal zal er hier en daar wel eens een bug opduiken, voor ons is het een heel klein beetje een feestdag.
 

woensdag 15 februari 2012

Griekenland


Zoals u weet, gaat het niet goed met Griekenland. Het land is op weg om een Europees ontwikkelingsland te worden. De komende jaren zullen bijzonder hard worden voor de Grieken.

Over het algemeen kan ik veel begrip opbrengen voor politici. Zij moeten vaak moeilijke beslissingen nemen die een belangrijke impact hebben op veel mensen. En de beste oplossing is niet steeds de meest populaire. In het Griekse geval, kunnen we er niet om heen dat de ellende zijn roots vindt in de vervalsing van de financiële gegevens van de overheid. In die zin hebben de Griekse politici een verpletterende, rechtstreekse verantwoordelijkheid waarvoor zij mijns inziens juridisch zouden moeten kunnen worden vervolgd.

Ondertussen zijn de Grieken zelf het grote slachtoffer. Zij merken de verarming dagdagelijks aan den lijve. Echt schrijnend is dat. Het is zo ver gekomen dat hard core economen als Paul De Grauwe moeten oproepen tot meer medeleven en menselijkheid naar de Grieken toe.

Ondernemende en hoogopgeleide jongeren trekken naar het buitenland. Daardoor lijkt de toekomst van het land voor verschillende jaren gehypothekeerd. De vicieuze cirkel van de verarming trekt zich zo op gang.

Ik zou in dezelfde situatie trouwens ook emigreren, denk ik.







dinsdag 14 februari 2012

Statistiek



Ik valt me op hoe studenten enerzijds zo zitten te zagen en te zuchten over hun cursus statistiek (het is blijkbaar een vak dat in heel veel richtingen in het hoger onderwijs wordt gegeven) en hoe er anderzijds in de praktijk zo weinig kennis is over de basics. 

Het zou het leven nochtans veel gemakkelijker maken. Bijvoorbeeld:

- Hoe gaat het met u?
- Bwah, stanine 4.

- Sorry, juffrouw. Ik denk niet dat het zin heeft dat u mij tracht te versieren. Wij zitten in twee verschillende staarten van de boxplot.

- Heb je zijn nieuw lief gezien?
- Ja
- En?
- Percentiel 80.

- Maar neen, ik ga niet vreemd met 'iedereen'. Ik doe gewoon een representatieve steekproef met n = 386.

- Mijn man zijn bedprestaties zijn niet langer een y=a+bx. Het is eerder een y=ax2 + bx + c


PS: dit is het soort humor dat wij op het werk fantastisch vinden (allé, ik toch).



maandag 13 februari 2012

Valentijn voor mannen

Collega's mannen, al vele jaren probeer ik de relatie tussen vrouwen en Valentijn te begrijpen. Eerlijk gezegd, ik geraak er niet aan uit. Misschien heeft u wel meer inzicht in de moeilijke problematiek dan ik en ik zou het ten zeerste waarderen mocht u uw inzicht met mij delen. Hieronder alvast een overzichtje van wat ik er al meen te hebben van begrepen. Vult u gerust aan:

  • Dat Valentijn het feest is van de verliefden, is een misverstand. Het is in eerste instantie het feest voor vrouwen. Zij beslissen of het feest geslaagd is. Of u het plezant vindt, is niet relevant.
  • U heeft de strijd bij voorbaat verloren: Koopt u een cadeautje, dan surft u mee op het goedkope commercieel gedoe van Valentijn met als doel uw vrouw in bed te krijgen. Koopt u geen cadeautje, dan bent u lomp en helemaal niet attent.
  • Als uw vrouw zegt dat 'wij geen Valentijn vieren, wij doen daar niet aan mee', dan meent ze dat niet. Ze verwacht wél een attentie. 
  • Vrouwen hebben een bijzonder gevoel voor romantiek: Hartjes, bloemen en chocolade kunnen niet. Dat is clichéromantiek en clichéromantiek is fout. Te moeten bekennen aan hun vriendinnen dat hun lief hen een doos pralines en een boeket bloemen kocht, vinden ze ronduit beschamend.
  • Denk niet dat het vorige punt u een carte blanche geeft. Boekt u voor verrassing een sessie op de kartbaan (lijkt u misschien leuk: samen iets plezant doen dat niet overdreven romantisch is), dan zal u niet scoren. Dat is dan niet romantisch genoeg.
  • Voor ons mannen is het erg moeilijk het gepaste Valentijnscadeau te kiezen dat ergens ligt tussen pralines en karten. Voor vrouwen is het bijzonder duidelijk wat binnen die range een goed cadeau is en wat niet. Het blijft steeds een beetje hopen op een lucky shot. 
  • Doe het niet te goed. Blijf steeds een beetje onbeholpen op Valentijn. Indien u zich op Valentijn als een vis in het water manoeuvreert tussen romantische initiatieven, dan bent u een watje. En sissies vinden vrouwen niet aantrekkelijk. Bakt u er helemaal niets van, ben je een ongevoelige boer. En dat is ook niet goed. De truuk is dus om een goed idee te hebben en die een beetje klungelig te presenteren. Zo zendt u de boodschap uit: Hij ziet mij graag en had een goed idee, maar het blijft een echte man die het in de details verknoeit (Tip: Bereid haar een romantisch dineetje, maar ruim willens nillens de keuken niet op en koop servietten van Mickey Mouse. Ze zal zo fier zijn te kunnen vertellen aan haar vriendinnen: 'Mijne Bert heeft gekookt voor Valentijn. Echt lekker, maar de keuken was een slagveld. En hij had Mickey Mouse servietten gekocht. Mannen toch, hé' (gevolgd door een vertederd glimlachje).
Medemannen, als u dit lijstje nog wat kan aanvullen, graag. Ik geraak niet verder dan dit...

zondag 12 februari 2012

Whitney Houston


Toen mijn grootouders rond de 80 jaar waren, vertelden ze me dat ze door een heel confronterende periode gingen: Wel iedere week werden vrienden van hen begraven. Je leeftijdsgenoten een voor een zien wegvallen, het is een keiharde confrontatie met je eigen sterfelijkheid. De keerzijde van het gezond ouder worden.

Op een heel andere manier is de dood van Whitney Houston toch ook een beetje afscheid nemen. Of je nu houdt van de liedjes van Whitney Houston of niet, haar muziek maakte deel uit van de soundtrack van de jaren 80 en 90. Net zoals bij de dood van Michael Jackson, is het alweer een stukje jeugdsentiment dat nu definitief tot de geschiedenis behoort.

Op die manier word je zelf toch ook een beetje herinnerd aan het feit dat je zelf ouder wordt. De tijd van 'the Bodyguard' komt nooit meer terug. Kansen die je toen niet greep, komen niet meer terug. Geen tweede kans.

Maar hop, nu de auto in. Kansen grijpen die er nu wél zijn. Misschien zelfs in de file.










donderdag 9 februari 2012

Er klopt iets niet


Heeft u het ook gehoord, deze week op het nieuws? Dominiek De Clerck trof een minnelijke schikking met de fiscus voor 25 miljoen euro. Voor hoeveel moet je niet gefraudeerd hebben als je voor dit bedrag een minnelijke schikking aanvaardt? Om bij te duizelen.

De dag erna in datzelfde nieuws: De muffinman wordt in beroep vrijgesproken wegens het 'stelen' van twee muffins uit een vuilbak. Omdat de eigenaar ooit toelating heeft gegeven vuilnis mee te nemen. Over de aard en zwaarte van het misdrijf is dus geen discussie. 2 muffins uit de vuilbak halen zonder toelating van de eigenaar, verdient een celstraf.

Moet ik onthouden. Ik haal geen muffins uit de vuilbak, want dat is verkeerd. Celstrafbaar.

Financiële fraude, daar valt iets voor te regelen. Ik kan dus best vanaf nu nu geen belastingen, RSZ, BTW etc. te betalen. Als ik wordt gevraagd door de fiscus om die bedragen te betalen, zeg ik 'neen'. Als ze het nog eens vragen, zeg ik nog eens 'neen'. Ik blijf 'neen' zeggen tot ik in een moment van zwakte er voor kies om toe te geven. Het is te zeggen. Ik zal een minnelijke schikking treffen. Ik zal niet het volledige bedrag betalen zoals al die andere dommeriken, maar ik betaal er 80% van. Ik blij, de fiscus blij.

Zo zou het kunnen zijn. De realiteit is echter anders:

Morgen zal ik toch voor de zekerheid mijn bonnekes binnendoen bij de boekhouder. Hopelijks wordt het ticketje van de carwash (€ 16) niet verworpen als kost. 'Ge moet ook niet te zot willen doen, hé, meneer.'

Maar mijn restaurantkosten moeten ze aanvaarden. Want anders word ik de zware criminaliteit in gedwongen, eten uit de vuilbak halen.

woensdag 8 februari 2012

Internethelden





No more heroes any more zongen de Stranglers. Dat was natuurlijk buiten de internethelden gerekend. Enfin, ik noem dat internethelden omdat ik niet weet hoe je hen officieel moet noemen. Met internethelden bedoel ik van die mensen die echt heel toffe dingen doen, dat op internet zetten en dan vele duizenden keren bekeken worden.

Op sommige van die mensen ben ik echt stikjaloers. Ik wou dat ik hun idee had gehad. Vaak gaat het om simpele, leuke ideetjes die met veel energie (en geduld) worden uitgewerkt tot iets bewonderenswaardig, grappig of ontroerend. De meest bekende is ongetwijfeld Matt met zijn vreemde dansje in de 'Where the hell is Matt' filmpjes.

Maar er zijn er nog. Denk ook aan het befaamde T shirt war filmpje. Super, toch?! Of het kussen-filmpje van dezelfde jongens.

Natuurlijk zijn er ook mensen die tegen wil en dank internetheld worden. Die sympathieke oudere koppeltje bijvoorbeeld dat de werking van een computer met webcam ontdekt. Of ook het jongetje dat net iets teveel verdoving kreeg bij de tandarts.

Bij deze dus een dubbele oproep: Kent u de juiste naam van het fenomeen van 'internethelden' of heb je een leuk idee voor een filmpje ofzo, laat maar weten. Ik ben benieuwd!


dinsdag 7 februari 2012

De cardigan generatie



De jeugd van tegenwoordig. Komt niet op straat voor zijn pensioen, maar is mentaal al op pensioen. Vele 80 plussers zijn dynamischer dan vele studenten wiens hoogste goed bestaat uit een goede work life balance, een huis en een Leffe op tijd en stond. Week.

Hanekammen en lang haar zie je al lang niet meer op straat. Neen, tegenwoordig is het mode op je opa te lijken. Leve de cardigan. Leve bruin. Leve het ringbaardje. Sokken in sandalen als het ultieme fashion statement deze zomer.

Het zinnebeeld van de ideale wereld: Onder moeders met dettol gepoetste vleugels. Revolutionaire methoden afgezworen, papa's aandelen erven we toch.

Steriliteit als compliment. Wouter Beke als idool.




Zo. Dat moest er even uit.
Een oude zak vanuit het ondergrondse.
Morgen is dat weer over. Te vroeg op.
Sorry. Een zwak moment.






maandag 6 februari 2012

Onze griezelige kerstboom


Bij mijn weten bestaan er geen (impliciete) etiquetteregels over hoe lang je je kerstboom mag laten staan. Maar ik denk dat het nu stillekesaan tijd wordt om hem weg te doen. Ik heb alleszins al een aantal hints gekregen in die richting; Zo kreeg ik de voorbije dagen van collega's tijdens het skypen de opmerking: 'Michael, zie ik dat goed? Staat uw Kerstboom nog daar? Dat kan toch echt niet?'. Ook de poetsvrouw informeerde al een paar keer naar het tijdstip wanneer we de Kerstboom weg zouden doen. Gisterenavond babysitte mijn moeder voor C. Tegen dat ik thuiskwam, was de Kerstboom van al zijn versieringen ontdaan. En ook de kerstboom zelf gaf de hint dat de tijd om te gaan was gekomen door al zijn naalden op de grond te gooien. Met wat 'kerstelijke tristesse' als gevolg zoals je op de foto kan zien.

In de good ol' days, toen we nog in Grimbergen woonden, hebben we ooit een Kerstboom afgebroken in de Paasvakantie. Maar dat was voor de tijd collega's sociale druk konden uitoefenen door binnen te kijken via Skype, voor we een poetsvrouw hadden, toen de ouders ver weg woonden en vooral toen de kwaliteit van de kerstbomen een stuk beter was.

PS: Even anticiperen op telefoontje van straks: 'Ja ma, ik waardeer dat je de kerstversiering hebt weggedaan. En neen, ik vind niet dat je je moeit. En ja, ik ben blij dat we nu dichter wonen. En ja, die ring van Brussel is toch gevaarlijk. En ja, die helloweenversiering heeft nu ook zijn beste tijd gehad. Als ik ooit eens 5 minuten tijd heb.'

zondag 5 februari 2012

Oog voor detail


Ik heb een bijzondere relatie met details. Thuis en op kantoor hoeft er voor mij niets helemaal in orde te zijn. Ongeveer is al lang goed genoeg. Dit leidt tot een wagen vol rommel, een bureau waar een kat haar jongen niet in terug vindt en een enkele keer een bruine riem op zwarte schoenen.

Maar die ongevoeligheid voor details verdwijnt als sneeuw voor de zon als ik rapporten of offertes moet opleveren, presentaties moet maken, tools moet maken, etc. Dan moet alles volledig in orde zijn. Tot in de puntjes. Soms met een diepe zucht van collega's tot gevolg.

Er is echter nog één vlak waarop ik erg goed ben met details: Televisie. Vaak valt mijn oog op dingen die anderen niet direct opvallen. Zo spotte ik een cameraman in de serie 24, mouwen die opgestroopt, afgerold en terug opgestroopt zijn in één scene in Prison Break, een te spannende onderbroek van Ann Lemmens in 'the Voice', inconsistenties in het script van een film, etc.

Ook in reclames zijn niet alle details goed doordacht, zo blijkt. De bijhorende foto is een foto van een stilstaand beeld (niet uitvergroot, anders zou dit eerder wijzen op een perverse geest dan iemand met oog voor televisiedetail) van een reclame voor ontbijtkoeken van Lu.

Mocht de foto niet duidelijk zijn (op het scherm was het alleszins wel duidelijk): Dit is een camerashot van de verkleedkledij van een jongedame die verkleed is in een graantje. Maar haar kledij spande precies net iets té veel.

Toch een beetje ongepast voor de promotie van een familieproduct. :-)



donderdag 2 februari 2012

ROSSEM


Jean Pierre Van Rossem is voor mensen van mijn leeftijd pure nostalgie. Wie herinnert zich nog de Ferrarri's, de moneytron, het geld dat hij rondstrooide op zijn trouw, de strips waarin hij het establishment al dan niet letterlijk in zijn blootje zette, het 'vive la république', etc.?

Een heel mooi voorbeeld van zijn provocerende stijl vind je in zijn optreden in Volt, enige tijd geleden. Hierin is te zien hoe Hendrik Bogaert, die hem mateloos irriteert omdat hij hem niet serieus neemt, de boter gegeten heeft. Caroline Gennez die meer inhoudelijk met hem in debat gaat, wordt veel meer gespaard.

Ik hou er wel van, Jean Pierre Van Rossem in de politiek. Hoewel hij er een op zijn zachtst gezegd  confronterende stijl op nahoudt, is hij geen platte populist. Hij durft collega politici te complementeren, durft toe te geven dat hij over bepaalde zaken niets weet en wentelt zich niet in een slachtofferrol zoals zovele anderen die op zoek zijn naar de underdogpositie dat wel doen.

Hij kan een verfrissende stem zijn in het debat. Roland Duchatelet deed het hem al voor. Herinnert u zich nog het idee van het basisinkomen? Het idee vond nooit zijn ingang in het maintream politieke denken, maar zowel links als rechts vond het een zeer interessante oefening. Jean Pierre Van Rossem heeft ook het potentieel dergelijke ideeën te lanceren. Maar dan moet je wel door zijn stijl kijken.

Een beetje contradictorisch aangezien het net zijn stijl is waarom hij zo opvalt.