dinsdag 31 januari 2012

De schaam van België




Bussen. Autocars. Het is een schaars goed.

Ik herinner me nog zeer goed de discussie vorig jaar tussen een aantal eerwaarde ministers over wie zou kunnen zorgen voor de bussen die asielzoekers van Brussel naar de leegstaande kazernes te lande zou kunnen brengen. Daklozen genoeg, asielzoekers genoeg en opvangplaatsen in kazernes genoeg. Maar wie zou instaan voor de bussen? Wie o wie zou de moeilijke, zware taak op zich nemen een aantal autocarbedrijven te bellen om bussen te regelen? Ministerieel debat. Ruzie tussen excellenties zelfs. Wiens beleidsverantwoordelijkheid behoort dit toe? Een zware dobber.

Kindjes, wacht nog even in de kou. We zijn nog aan het nadenken over wie deze bussen moet regelen.

Ook deze winter lijkt de staatssecretaris asielzoekers genoeg te hebben. Ook opvangplaatsen zijn beschikbaar. Maar alweer dient de laatste, moeilijkste horde te worden genomen: Wie o wie vindt de bussen?

Je kan het mevrouw De Block. Ik geloof in u. Raap al uw verstand en moed bijeen. Laat u niet afleiden en 'grab that phone'. Bel autocarfirma's alsof uw leven er van af hangt.

Tip: 1207 is zeer interessant als je graag een telefoonnummer van een busfirma uit de buurt wil. U heeft misschien nog geen smartphone.

Dat in de Europese hoofdstad mensen de nacht op straat moeten doorbrengen bij temperaturen van minder dan -10°, zou niemand onberoerd mogen laten, of je nu een eerder linkse of eerder rechtse politieke oriëntatie hebt. In 2009 schreef ik al blogje over de asielzoekers in Brussel. Ondertussen is er nog niets gebeurd om dit probleem op te lossen. Men heeft nog niet eens een noodplan.

Ik voel plaatsvervangende schaamte voor dit totale gebrek aan competentie. En kom nu niet uitleggen dat het complex is, dat er structurele oplossingen moeten komen, dat er een probleem is van bevoegdheidsverdeling, etc. Ik weet dat wel. Maar nu, 10 nachten per jaar, moet er noodopvang komen voor deze crisissituatie. Dat weten we al jaren lang en nog vallen de verantwoordelijken steil achterover van het verschot als het begint te vriezen. Intriest.

Verdomme toch.


maandag 30 januari 2012

Duimen voor de verengelsing


Gisteren en deze ochtend was de oproep in het nieuws van de Brusselse advocaten die ervoor pleiten om het Engels op te nemen als voertaal in de Brusselse rechtbanken. Dat zou een meer eigentijdse oplossing zijn voor de Europese hoofdstad in de 21ste eeuw dan de splitsing van BHV. Deze oproep komt een aantal weken nadat het wetsvoorstel werd besproken om in het hoger onderwijs meer Engels toe te laten.

Zelf hoop ik dat dit een nieuwe wind is die door ons denken waait. Het verbaast me telkens opnieuw hoe defensief mensen reageren op het gebruik van andere talen. Ik vermoed dat we langzaamaan toch zullen evolueren naar een steeds meer verengelste taal. Zo moet je een groepje Hollanders eens bezig horen. Het huidige Nederlands is voor het Engels wat het Zuid Afrikaans is voor het Nederlands. Op professioneel gebied is het vaker eenvoudig je in het Engels uit te drukken omdat de meeste literatuur in het Engels is. En vaak gaat het ook zo voor persoonlijke gedachten of grapjes. We brengen nu eenmaal veel tijd door in het Engels met muziek, films en internet.

Laat ons dus niet teveel tegenspartelen en omgekeerd zoveel mogelijk meewerken aan de verengelsing. Het zal ons uiteindelijk het leven zoveel gemakkelijker maken. Hoewel het nu niet zo'n goed moment is om die vergelijking te maken, is het uiteindelijk toch plezant met de Euro? Niet meer omwisselen, niet meer omrekenen, één munt. Ik zie niet in waarom dat met een taal niet zou kunnen: Allen één taal, iedereen begrijpt elkaar, een hele (virtuele) wereld gaat open... .

Mocht iedereen gewoon Engels praten, zouden we verlost geraken van het vreselijke Engels van Van Rompuy. Die sympathieke man zorgt er in zijn eentje voor dat de ganse generatie van mijn ouders die ons verwijt dat 'we geen Frans meer kunnen', geen poot meer heeft om op te staan. Ons verwijten dat we geen Frans meer kunnen en zelf schabouwelijk Engels spreken is als iemand verwijten dat iemand een vlek heeft op zijn trui terwijl je net zelf een duik in de beerput hebt genomen.

zondag 29 januari 2012

Déclic


Ik weet dat veel mensen helemaal niet houden van teambuildings en zo. Maar persoonlijk hou ik er wel van. Het geeft weer energie, versterkt de onderlinge banden en je leert eens vanuit een ander perspectief over de werking van je organisatie.

Vrijdagavond stapte ik dan ook met opgeladen batterijen en een hoofd vol nieuwe inzichten in mijn auto. Ik keek al uit naar de maandag om er weer in te vliegen. Tot ik het nieuws hoorde op de radio: Rating van België verlaagd door Fitch, negatieve groeivooruitzichten , nulgroei, besparingen, een minister die het idee van een indexsprong lanceert, net voor een stakingsdag... . Even, heel even zakte de moed me in de schoenen. Want wat heeft het voor zin heel hard te werken en je in te zetten voor je bedrijf als er allerlei externe krachten het rendement van je inspanningen beknotten?

Maar na dit moment van zwakte, herrees mijn vechtlust. We weten dat het er economisch hard zal aan toe gaan, maar de schouders laten hangen is geen optie.

When the going gets tough, the tough get going.

PS: Voor de geïnteresseerden: Op de foto ziet u Sophie, onze stagiaire die poseert voor een foto voor op de blog. Bij deze.



maandag 23 januari 2012

Mannen en hun slaatjes

`
Volgens mij tekent zich een nieuwe trend af. Ik heb de indruk dat meer en meer mannen complexloos en openlijk werken aan hun gezondheid en hun figuur. Als ik bijvoorbeeld rond me heen kijk, ken ik nog heel weinig generatiegenoten die roken. En dat terwijl 10 jaar geleden bij wijze van spreken iedereen rookte in mijn vriendenkring. Ook in de zakenlunches zie ik een nieuwe trend. Gisteren bijvoorbeeld gingen we met drie eten. Bestelling: 2 salades, 1 pasta, 2 cola lights en 1 spuitwater. Mocht dit de bestelling van Carrie Bradshaw en haar crew geweest zijn, men had het té gevonden. Ook vorige week even een snelle hap gehapt in de pizzahut. Bestelling: 2 salades terwijl je voor minder geld onbeperkt kon smullen van het pizzabuffet. Geef toe, dat is toch niet vanzelfsprekend.

Ook in de gesprekken sluipen zinnetjes als: 'Ik eet iets licht vandaag, ik ga morgen al uitgebreid eten. Ik doe het met die calorieën rustig aan.' Of: 'Jep, ik ben al drie kilo vermagerd. Vanavond ga ik nog eens joggen.' Hierop wordt dan vol interesse en begrip gereageerd (een paar jaar geleden waren hoongelach en  opmerkingen in de stijl van 'strandjeannette' ongetwijfeld hun deel).

Dus bij deze, heren. Laat u gaan: Laat komen die slaatjes en smijt u in de fitness. We helpen mekaar calorieën tellen! That will be fun!

Deze blog is de laatste van deze week. Straks vertrekken we met het team van Adforum op Short Ski. Vanaf volgende week staat ondergetekende terug paraat.


Bond Zonder Naam in autoland

Het autosalon zit er op. Ook dit jaar ben ik even langs gelopen. Dat er minder volk was dan andere jaren was echt opvallend. Niet leuk voor de verkoopscijfes, natuurlijk, maar als bezoeker is het wel eens zo plezant dat je op je gemak kan rondkijken zonder te moeten aanschuiven overal.

Positief vond ik de evolutie dat er tegenwoordig motoren worden aangeboden die best veel vermogen produceren in vergelijking met hun verbruik.  Ook vind ik het leuk dat er tegenwoordig meer aandacht gaat naar het design van de wagens. Vooral de Aziaten zijn daar bezig met een inhaalbeweging.

Het grote werkpunt voor de autoconstructeurs lijkt me de afwerking van het interieur. Dat is vaak van een bedroevend niveau: Goedkoop plastiek en lelijke vormgeving. Ook de stoffen waarmee zetels en koffer etc. zijn afgewerkt, zijn vaak slordig aangebracht. Zelfs op het autosalon zag ik losse naden en loszittende stoffen. En dat heeft niet noodzakelijk met de prijs van het merk te maken. Duurdere merken deden het niet altijd even goed en omgekeerd vond ik bijvoorbeeld de afwerking van de interieurs van Subaru best ok (in vergelijking met wagens van vergelijkbare kostprijs). Het merk dat in dat oogpunt steeds onberispelijk is, is Lexus, het enige (mainstream) merk waarbij je je altijd direct goed voelt in de wagen (ik weet het niet goedkoop, maar ook niet duurder dan ander, meer courante merken).

Ik hou veel van een mooi interieur. Dat is uiteindelijk hetgeen waar je dag in dag uit naar kijkt als je in de wagen zit. Zo van dat zacht leder en een beetje houtinleg is niet echt noodzakelijk, maar het biedt veel meer meerwaarde (omdat je er zelf naar kijkt) dan al die pakketten die je auto er langs de buitenkant mooier doen uitzien (waar anderen naar kijken).

Een beetje Bond Zonder Naam eigenlijk: Het innerlijk is belangrijker dan het uiterlijk.


donderdag 19 januari 2012

Factuur Electrabel: Het was mijn energie



Gisteren de eindafrekening van Electrabel in de bus gehad. Een mens schrikt zich een hoedje. Net geen 2600 euro (neen, dit is geen typfout) achter te dragen. Een vergissing, zou je zo denken. Dus even bellen naar de energielijn. Het gesprek (in italic de Electrabelmensen):

Mevrouw, ik krijg net mijn eindafrekening en vind deze nogal duur. Laat ons samen eens kijken naar uw factuur. Het grootste deel van de stijging van de kosten (van 70 euro naar 407 euro per jaar) is voor rekening van de netwerkbeheerder. Heeft electrabel niets mee te maken.

Hebben we dan zoveel meer verbruikt? Neen, meneer, u heeft minder electriciteit verbruikt als vorig jaar. Maar wel iets meer gas. Het was dan ook een koude winter.

Verbruiken we dan zoveel energie? Neen, eigenlijk niet. Misschien iets meer gas dan gemiddeld.

Dat kan, ik werk nogal vaak thuis. Volgens uw inschatting betalen we volgend jaar 349 euro per maand. Als dat net iets meer is dan gemiddeld, betekent dan dat een gemiddeld gezin van 3 personen voor energie 300 euro per maand betaalt? Ja meneer, zoiets.

Hoe komt het dat we dan zoveel moeten achter dragen? Bij de vorige afrekening was u nog maar 3 maanden klant bij Electrabel. Zo'n periode is te kort om een voorspelling te maken. Dus dan baseren we ons op een gemiddeld verbruik.

Een gemiddeld verbruik? Als een gemiddeld gezin van 3 300 euro per maand betaalt, waarom vraagt u dan een forfait van slechts 110 euro per maand? Ik vind 300 euro trouwens erg veel voor een gemiddeld gezin. Zou ik niet beter van leverancier veranderen? Dat hangt af van uw contract, daar weet ik niets over. Ik verbind u door met de verkoopsdienst.

De verkoopsdienst zocht mijn gegevens op en zei: Ach meneer, u heeft contract XXX. Dat betekent dat u geen enkele korting krijgt. Dat geven wij niemand meer. Kijk, het zit zo... 

Vervolgens kwam een uitleg die er 100% zeker op gericht is om mensen te misleiden. Ik verkoop zelf ook wel eens iets en ken de techniek die eruit bestaat heel ondoorzichtige informatie te geven met de biggest smile mogelijk. Dit is een teken van volledig misprijzen van je klanten. Deze techniek werkt enkel wanneer je iets verkoopt aan mensen die niets afweten van de dienst of het product dat je verkoopt. In een B2B omgeving werkt dat in praktijk quasi nooit. In een B2C omgeving blijkbaar wel. Dat dit hun standaardaanpak is, zegt héél veel over Electrabel.

Maar ik wilde me niet laten doen en volgde zo goed en zo kwaad als het kon de redenering van de andere kant van de lijn. Op het moment dat ik haar even samenvatte en begon te simuleren met de cijfers die ik had, bleek dat ze de dingen toch net iets mooier had voorgesteld dan de realiteit. Het contract dat ze me met veel bombarie aan had gekondigd als super voordelig bleek volgens mijn simulatie een korting van 70 euro te betekenen in de praktijk. Maar eens die cijfers werden genoemd, trapte ze op de rem en zei ze:
'Ja maar, die korting van 2 pct kan ik u enkel geven op de energie, niet op de heffingen en de kosten van de netwerkbeheerder, etc.'.
'Ja, dan is de korting nog minder'
'U baseert zich op de verkeerde cijfers'
'Op welke cijfers moet ik me dan baseren?'
'Die vindt u op de site van Electrabel. U kiest voor particulier. Scrol naar beneden. Onder het gekleurde kadertje vindt u het knopje 'sitemap'. U klikt daar op. Vervolgens kiest u voor 'prijzen en voorwaarden'. Scrol verder naar prijsfiches. Daar kiest u 'groen plus'. Met deze info kan u uw prijs berekenen.'

99% van de mensen aan de telefoon heeft dit niet kunnen volgen. Ik ook niet, het ging te snel. Maar ik heb het achteraf eens gereconstrueerd. Het document dat u bekomt, vindt u hier. Om hiermee effectief aan de slag te gaan, heeft u ook het volgende document nodig. In dat laatste staan ook verwijzingen naar dit document.

Toen ik opmerkte dat er ook een simulator op de site stond en dat die er eenvoudiger uit zag, antwoordde de sympathieke stem dat die niet zo accuraat was.

Mocht ons dit zijn overkomen in de eerste twee jaar dat ik werkte, dan stond de poort naar de armoede open. Zomaar eens 2600 euro op tafel leggen, was toen niet zomaar gelukt. En de uitleg die je krijgt is er duidelijk op gericht mensen te intimideren en af te schepen. Ik ben er zeker van dat de verkoopster haar eigen uitleg niet begreep en ook met de cijfers die ze mij bezorgde, geen simulatie van haar eigen verbruik kan maken.

Wettelijk gezien is Electrabel 100% in orde, daar ben ik van overtuigd. De manier van werken toont dat Electrabels enige echte boodschap aan haar cliënteel is: 'Zwijg en betaal, debiel'.








woensdag 18 januari 2012

Geek met partner


Leest u even mee:

'Als hij in ronde 36 van de laatste race van het seizoen een punt voorligt op Damon Hill, duikt Schumi in de vangrail. Als Hill hem passeert, draait Schumi weer de baan op en raakt de Williams. Beide auto's kunnen niet verder. Omdat Schumacher niet wordt gestraft voor het ongeluk en dus de wereldtitel krijgt, wordt hij meteen de meest gehate Duitser, een eretitel die tot dat moment op naam van Rudi Völler stond.'

Toen ik dit stukje uit Top Gear Magazine vorige week herlas, dacht ik bij mezelf 'Wat een tof artikeltje, dit is echt genieten: Dat manoeuvre is echt legendarisch en hoe komen ze er toch bij Rudi Völler, de foutste man uit het begin van de jaren 90 erbij te betrekken?! Hilarisch!'

Een fractie van een seconde later dacht ik over mijn vorige gedachte: 'Maar Michel toch, hoeveel dieper kan je nog zinken? Lachen met Formule 1 grapjes en Rdui Völler (en die artikeltjes écht fantastisch te vinden). Hoeveel meer nerd kan je nog worden?'

Deze gedachte werd meteen gevolgd door een andere: 'Wat heb jij geluk dat Silvie bij jou blijft. Ze kan evengoed switchen naar een niet-geek die Admiral Freebee plezant vindt. En Deus. En die iets weet van wijn. En houdt van monovolumes. En van klussen. En in de tuin werken.'


Zo leidden Schumi en Rudi Völler tot een gevoel van dankbaarheid en opluchting omdat mijn geekiness geen struikelblok is voor Silvie.

Gelukkig maar. Want zonder haar ben ik een PC die op Vista draait.
 

dinsdag 17 januari 2012

The Greatest



Ik weet nu al dat deze blog heel wat minder zal worden gelezen dan de meeste andere blogs. Maar toch hoop ik u, moedige lezer die toch doorklikte, niet te ontgoochelen met deze blog, ookal gaat hij over sport (een thema dat de meeste bloglezers niet interesseert).

Gisteren was het de 70ste verjaardag van Mohammed Ali. Iedereen kent de flamboyante bokser. Wij Belgen weten ook dat de enige Belg die ooit tegen hem streed, Jean Pierre Coopman is. Tot gisteren dacht ik dat dit iets was om fier op te zijn. Tot gisteren, omdat ik dan de beelden heb gezien van de boksmatch. Ali is twee keer zo breed als Coopman en 'The Greatest' speelt een beetje met 'Cooperman' (zo noemde Ali Coopman). De slagen van Coopman lijken Ali amper iets te doen, terwijl onze Jempi zich tot het uiterste moet uitsloven. Al bij al is van een eervol verlies niet echt sprake. 

Heel vreemd toch hoe voor mij, iemand die nog niet geboren was ten tijde van dit gevecht en tot gisteren nog de beelden niet had gezien, de verhalen over het gevecht een stuk positiever zijn dan de realiteit blijkbaar was. Het is een beetje alsof ik nu zou merken dat de Expo 58 één grote flop was waarmee België zich in het buitenland een beetje belachelijk heeft gemaakt.

Een vreemde gewaarwording. Aan de andere kant een prachtig voorbeeld van waarom sommige sportcommentatoren Ali als de grootste sportman aller tijden vinden.

Als u ook een samenvatting van het gevecht wil zien, kan u hier klikken.


Low Budget Teambuilding

Voor zover het nog geen crisis is, zit er een aan te komen. Veel organisaties trappen dan in de valkuil om minder energie te steken in hun personeelsbeleid. Dat is op termijn nefast voor de werking van het bedrijf. Tegelijkertijd heb ik alle begrip voor het feit dat er moet worden bespaard.

Daarom heb ik een tip voor iedereen die graag iets wil doen met zijn team: De 'Het Eiland Teambuilding'. Het concept is eenvoudig: Tijdens een gewone teambuilding onder begeleiding van een teamcoach wordt (als het een goede begeleider is) een vocabularium aangereikt aan de hand waarvan je elkaar feedback kan geven. Denk maar aan de MBTI, Roos van Leary, Insites, etc. Wel, door in team een namiddagje te kijken naar de afleveringen van het Eiland, krijg je ook zo'n vocabulaire aangereikt. Binnen Adforum maken we er alvast gretig gebruik van:

Iemand is wat dolenthousiast over zaken die eigenlijk niet tot het takenpakket behoren: 'Onze Franky is weer in actie geschoten'
Iemand doet wat wollig: 'Aha, vandaag een sessie met Nolleke'
Iemand heeft een (te) felgekleurde das aan: 'Ik wist niet dat het vandaag de eerste dag van de lente is'
Je hebt fijn samengewerkt met iemand: 'Ik ben blij dat ge in mijn team zit'
Alle voorbereidingen voor een workshop of presentatie zijn klaar: 'Dat zijn 5 checks, Michel'
Iemand vertelt een actualiteitsweetje: 'Trivialtime!'
Praktische afspraken worden gemaakt: 'Willen we dat afspreken?'
Wanneer de bureaus weer overvol liggen: 'Uw meest gevulde vat moet uw vuilnisvat zijn'.
Iemand maakt een vergissing: 'Maar Alain toch'.
Er wordt iets afgesproken dat iemand niet plezierig vindt: 'Is dat verplicht?'


Maar 'Het Eiland' is niet het enige Woestijnvisprogramma dat een prachtige opstap is om aan teambuilding te doen. Ook 'In de Gloria' is superinteressant, vooral het filmpje van de Sint Hubertusvrienden die verstek gaven voor de Zevende Dag. Hieruit leren we het volgende:

Iemand heeft teveel werk: Stuurt een mailtje met in de titel: 'Raymond kan het niet aan'.
Als iemand een moeilijk karwei tot een goed einde heeft gebracht: 'Ik heb verdomme 8 jaar schoolreizen gedaan met het beroeps'.

Veel plezier ermee!



zondag 15 januari 2012

Automerken en kledingmerken: Noodzakelijke voorkennis voor u een auto kiest


De meeste vrouwen zijn helemaal niet geïnteresseerd in auto's. En sinds de intrede van het concept van 'de nieuwe man' doen veel mannen zelfs niet meer alsof ze enige interesse hebben in auto's. En dat heeft rampzalige gevolgen voor keuzes die mensen maken. Door een gebrek aan kennis over automerken slaan veel mensen een ronduit belachelijk figuur met hun wagen. Nochtans is het niet zo moeilijk. Met automerken is het net hetzelfde als met kledingmerken. Je keuze vertelt heel wat over jezelf. Lees daarom grondig de onderstaande info zodat u een geïnformeerde keuze kan maken. Na het lezen van deze info weet u welke gevolgen uw keuze heeft voor uw imago en uw uitstraling. Bij elk automerk vindt u een woordje uitleg en een kledijmatig equivalent.

Audi: Degelijk maar een beetje saai. Aan de dure kant: Scapa of Scotland
Mercedes: Degelijk maar een beetje saai. Duur: Burberry
Dacia: Kwaliteit, stijl en uitstraling doen u niets. Enkel de prijs telt: Zeeman; Wibra
Saab: Tikkeltje eigenzinnig, creatief maar doordacht, degelijk: Junk de Luxe; Ben Sherman
BMW: Stijlvol en kwaliteitsvol. U weet wat u doet en heeft lak aan de rest van de wereld: Paul Smith
Land Rover: Ziet er mooi uit, maar echt topkwaliteit is het niet: Tommy Hillfiger
Renault: Van ver best ok, van dichtbij merk je het verschil: C&A
Nissan: Ook hier geldt: Van ver best ok, van dichtbij merk je het verschil, maar u bent wat ouder (of kreeg advies van uw pa bij de autokeuze: E5
Toyota: Oerdegelijk, weinig belang aan esthetiek. U houdt van fermettestijl of bent 75+: Damart
Subaru: U bent fijnproever en maakt minder voor de hand liggende keuzes. Rijplezier tegen betaalbare prijzen: Strellson, Scaball
Alfa Romeo: U heeft een passie voor schoonheid en resultaat. Duurzaamheid is een u onbekend concept: Liberace (ja, Liberace, geef Versace ofzo. De bling factor van Alfa's is echt wel gigantisch, moet u weten).
Porsche: U rekent op vertrouwde concepten en bent bereid daarvoor veel te betalen. Radicale vernieuwing is niet direct uw prioriteit: Hermes; Delvaux
Lamborghini: Het is niet omdat het duur is dat het klasse heeft: Christian Lacroix
Rolls Royce: Erg duur, maar tijdsloos: Chanel
Peugeot: Voor ieder wat wils, niemand is er écht wild van: H&M
Citroën: Voor ieder wat wils, maar dan met snufjes waarbij je denkt 'Wie zit hier nu op te wachten?': Hema
Volkswagen:Degelijk, betrouwbaar, geen frivoliteiten. Niet goedkoop, maar waar voor uw geld als stijl geen breekpunt is: River Woods


Net zoals bij kleren, is het niet zo dat het ene merk op zich beter is dan het ander merk. Het is een kwestie van smaak (en geld natuurlijk).

Nu heeft u geen enkel excuus meer voor automobiele flaters in de stijl van: 'We hebben gekozen voor een hip en modern wagentje, een Toyota'. Dat is net hetzelfde als: 'Schatje, we kunnen ons vanavond eens lekker laten gaan. Ik heb opwindende lingerie gekocht in de Damart. Huidkleurig en maximaal ondersteunend.'



vrijdag 13 januari 2012

Heather Mills, rolmodel met een prositutieverleden


Vaak heb ik wat medelijden met mensen met een handicap en met uitbreiding met mensen waaraan 'iets speciaals' is. Niet omwille van het feit dat ze een specialleke zijn op zich, maar wel omdat andere mensen vaak niet op een gewone manier kunnen omgaan. Met goedbedoelde mildheid lacht men harder met de mopjes van de vrouw met spasmen, is men vergevingsgezinder voor de man in de rolstoel die zijn handen niet kan thuishouden, veinst men interesse voor de saaie verhalen van 'de dikke', complimenteert men zwangere vrouwen die meer dan 25 kg zijn aangekomen door te zeggen 'hoe stralend ze er uit zien',  etc. Want ze hebben het al zo moeilijk, meneer. 

Gisteren stonden er in de krant foto's van Heather Mills, de voormalige vrouw van Paul McCartney. Bijna 20 jaar geleden werd dit toenmalig model aangereden door een motor. Bij dat ongeval verloor ze een been. In één klap van model naar 'persoon met een handicap'. Het knappe aan Heather Mills is dat ze zich helemaal niet wentelt in een slachtofferrol. Ze vecht terug en met succes.

Op de foto zie ik een mooie, aantrekkelijke vrouw. Maar dat vind ik dan echt, niet uit medelijden omdat ze maar één been heeft. Ik ben ervan overtuigd dat vele mannen de eenbenige Heather Mills veel knapper vinden dan hun eigen 44 jarige vrouw, ookal heeft ze een zeer zichtbare handicap.

Een rolmodel. Met een prostitutieverleden.

woensdag 11 januari 2012

Meer Fonsen, graag

Binnen de wereld van HR en arbeidsmarktbeleid, is Fons Leroy een naam als een klok. De 'big chief' van de VDAB, kan op veel waardering rekenen. Enerzijds komt dat doordat hij een moderne, open en aangename communicatiestijl hanteert. Zo vind je op allerlei fora artikeltjes, blogberichtjes, columns, etc. van zijn hand. Anderzijds is het ook iemand die verschrikkelijk veel kennis en expertise heeft over de Vlaamse arbeidsmarkt. Die know how probeert hij in te zetten om te komen tot een flexibeler, eigentijdser  organisatie van de arbeidsmarkt, zonder daarbij volledig asociaal en hardvochtig te worden voor de werkzoekenden, maar hen integendeel een coctail van kansen en verantwoordelijkheden te bieden. Ook wie het niet eens is met zijn voorstellen moet toegven dat ze voortspruiten uit een degelijke, doordachte visie.

Fons Leroy lanceerde gisteren het idee dat hijzelf en zijn collega topambtenaren zouden inleveren (bijvoorbeeld door een indexsprong over te slaan). Dat vind ik een mooi signaal van iemand die medeverantwoordelijk is voor de begeleiding en activering van werklozen in Vlaanderen: Niet alleen de kleintjes moeten een inspanning doen, ook wie meer verdient, kan zijn bijdrage leveren. Goed idee, denk ik dan zo.

Heel verrassend waren de reacties van de vakbonden. Zij reageerden allerminst enthousiast en stelden schouderophalend dat het geen structurele maatregel is. Meer zelfs, zij vinden het belangrijk dat de topambtenaren zo goed worden verloond ('Als Vlaanderen sterke mensen wil, moeten ze hen goed betalen').

Dat is toch een beetje vreemd, vind ik. Akkoord dat competente mensen goed moeten worden betaald. Maar als een topman zelf aangeeft een extra bijdrage te willen doen in deze tijden van crisis, zou dat toch enkel positief onthaald moeten worden (ik weet wel dat het geen structurele ingreep is, maar het gaat over het idee dat iedereen mee een inspanning doet in deze crisis).

De sterkste schouders dragen de sterkste lasten leek eens het devies van de vakbonden. Nu worden voorstellen van die sterkste schouders enkel beantwoord met een laconiek 'als je geld teveel hebt, stort het dan terug'.

Heel vreemd.







Opzij opzij opzij

Ik ben bezig aan mijn derde werkdag in 2012. Ik vat het werkende gedeelte van 2012 voor u graag samen:


Opzij, opzij, opzij,
maak plaats, maak plaats, maak plaats,
wij hebben ongelofelijke haast.
Opzij, opzij, opzij,
want wij zijn haast te laat,
wij hebben maar een paar minuten tijd.

We moeten rennen, springen, vliegen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan.
We kunnen nu niet langer, we kunnen nu niet langer blijven staan.

Een andere keer misschien
dan blijven we wel slapen
en kunnen dan misschien als het echt moet,
wat over koetjes, voetbal en de lotto praten,
nou dag tot ziens, adieu het gaat je goed.

Dat belooft alleszins voor de rest van het jaar.

Goede voornemens had ik niet. Maar misschien moet ik er dat toch maar doen. Tijd maken voor vrienden en familie, misschien...






maandag 9 januari 2012


Het nieuwe jaar is ondertussen dik anderhalve week ver. Bijna ben ik door mijn vakantiemails heen en op de occasionele nieuwjaarsrecepties na, begint alles stillekesaan zijn gewone gangetje weer te gaan.

Het is ondertussen duidelijk dat het economische nieuws in 2012 niet positiever is dan in 2011. Dat negatieve economische klimaat is bijzonder irritant. Het verband tussen je inzet en je resultaten lijkt er volledig door verstoord en dat werkt demotiverend.

Het is in dit context zeer verfrissend de reclames van Vacature te horen op de radio. Vacature doet met de spotjes appèl aan wie de aanval op de problemen wil aanvatten en aan wie zich niet wil laten doen, maar wel zelf het heft in handen wil nemen.

Het is leuk te horen dat er toch nog mensen zijn die er van uit gaan dat niet iedereen op het randje van de burned out staat. Een beetje hoop.

Ik weet wel dat die positieve boodschap volledig past in het kraam van Vacature en in die zin niet komt vanuit onverdachte bron. Toch waardeer ik heel sterk dat ze kiezen voor deze benadering veeleer dan voor die andere reclameboodschap van een ander vacaturekrantje dat een heel ander type mensen wil aanspreken. Niet wie gemotiveerd is, niet wie talent heeft, maar wel wie zo weinig mogelijk inspanning wil doen doen voor hun werk en daarom zo dicht mogelijk gaat wonen bij het werk en op zoek gaat naar formules voor tijdskrediet.

Dan liever met de Vacaturesoldaten naar de oorlog.



zondag 8 januari 2012

Hulde na de skivakanties


Vorige week 'stond ik op de latten', zoals men dat pleegt te zeggen. Aan sneeuw geen gebrek, in tegendeel. In deze moeilijke weersomstandigheden in de bergen, besef je hoe sterk je als individu bent overgeleverd aan anderen. Daarom breng ik graag even hulde aan een aantal zaken op deze blog.

1) Hulde aan touring mobilis. Bij vertrek raadden zij aan met sneeuwkettingen of toch minstens met winterbanden te vertrekken richting Alpen. Zoals je ziet op de foto, geen overbodig advies.

2) Hulde aan de skimonitoren. Bewonderenswaardig hoe zij met een klasje kinderen in een halve sneeuwstorm in veilige omstandigheden de berg af komen. Ik vind het idee om met een skiklasje met beginnende skiërtjes de bergen in te trekken, op zich al een beetje beangstigend, maar een beetje skimonitor lijkt zich daar niets van aan te trekken. Ijskoud was het, met sneeuw die snijdt in je gezicht, maar de kinderen vonden het toch de max.

3) Hulde aan de sneeuwschop. Je bent niets met alle electronica in je auto als die is ingesneeuwd. Alleen de goede oude sneeuwschop kan dan soelaas brengen. Bijna 3 uur lang heb ik gegraven vooraleer ik een 10 tal centimeter kan verrijden. Daarna nog een uurtje manoevreren in de parkeerplaats vooraleer ik er helemaal uit kon rijden. Spannend was dat.

Hiermee is het eerste blogje van 2012 een feit. Nu aan de slag. Hopelijk tot een volgende keer!