donderdag 21 juli 2011

Ik had de kans om gisteren mee te rijden in een 4x4 off-road tocht. Deze liet ik natuurlijk niet aan me voorbijgaan. Om 5 u (!) 's morgens sprak ik af met Pol om met zijn Defender richting Marquenterre te rijden. Da's een natuurgebied in Frankrijk. Zelf vond ik de combinatie natuurgebied en 4x4 tot gisteren als een vreemde combinatie in de oren klinken. En ik ben waarschijnlijk niet de enige. Maar dat viel wel mee: In colonne reden we onder begeleiding van een gids doorheen het park, op en af verschillende hellingen. Echt een hele mooie rit met stukken in het bos, in het open veld en in de duinen. Af en toe met zicht op zee of op een everzwijn.

De hindernissen verschilden in moeilijkheidsgraad. Over sommigen geraakte niemand zonder te winchen, andere hellingen waren goed te doen voor alle deelnemers: Een aantal defenders, een paar Land Cruisers, een Pick-up en een Patrol. Een paar collega's liepen een deukje op in de carrosserie of braken een licht. Van 'onze' Defender waren beide schokdempers afgebroken.

Ik vond het een schitterende aanloop naar mijn verlof. Vandaag de laatste dag werken en dan er drie weken van tussenuit. Dat betekent ook dat er 3 weken geen blogjes zullen verschijnen. I'll be back.



dinsdag 19 juli 2011

Het Whizzcamp van Unizo

Gisteren had ik de kans om wat persoonlijke ervaringen over ondernemen te gaan delen met de deelnemers aan het Whizzcamp van Unizo. Heel leuk om te doen. Tussen de deelnemers bestonden heel grote verschillen: Mensen met heel concrete plannen en anderen die er van dromen 'om ooit eens een eigen zaak te starten'. Toch hadden ze allemaal de ondernemende spirit gemeenschappelijk.
Het viel me op dat de deelnemers eigenlijk al heel goed geïnformeerd waren. Want er komt inderdaad heel wat bij kijken: Zowel administratief en financieel dient alles in orde te zijn, maar ook op het gebied van marketing en networking moet je je uit de slag weten te trekken.

Het is een tof initiatief van Unizo om mensen de kans te bieden om op die manier kennis te maken met de verschillende aspecten van het ondernemerschap. En het is natuurlijk nog veel toffer dat zoveel enthousiastelingen hier aan deelnemen.

Ik wens het Whizzcamp-project nog heel veel succes toe!

maandag 18 juli 2011

Foutje van Carrefour

Het is niet echt hip of cool. Maar toch, ik geef toe: Ik ben een grote fan van de Carrefour. Echt waar. De enige supermarktketen waar je bijna alles hebt: Eten en huisgerief, maar ook kleren en electronica.

Ook prijsgewijs heb je alle keuze: De duurdere merken en 'speciallekes' zoals in Delhaize? Dat kan. Of eerder de basic, goedkope producten? Dat kan. Alles kan in de Carrefour!

Geen gerij van winkel naar winkel. One stop shop. Maximale efficiëntie omdat we in het weekend wel iets anders te doen hebben dan winkelen. Daarenboven is de Carrefour hier in Brugge ook nog open op zondag.

Toen het vorig jaar zo slecht ging met Carrefour en er zelfs geruchten waren dat Carrefour zou vertrekken uit ons land, was ik een beetje ondersteboven. De Carrefour in Sint-Kruis (die ik al ken van toen het nog een GB was), zou verdwijnen. Gelukkig is die beslissing teruggedraaid. Elke keer ik naar die Carrefour ga, ben ik daar dankbaar voor.

Wel moet ik zeggen dat de promoties niet meer geweest zijn wat ze waren. De bijgevoegde foto maakte ik vorige week...





zondag 17 juli 2011

Weekendje Zuid Frankrijk met de moto - Slecht idee op terugweg

DM= De Mammie
DP = De Pappie
K1 = Kind 1

*droevige blikken*

DP: Waar ga je nu eigenlijk naartoe?
K1: Aurillac
DP: Nog nooit van gehoord. Waar ligt dat, begot?
K1: Tussen Limoges en Toulouse
DP: Toulouse, dat ken ik.
DM: Wanneer kom je terug?
K1: Zondagavond.
DM: Dat het maar snel zondagavond is.
*Stilte*
DM: Je vertrekt nu wel midden in de spits
K1: Och, tegen dat ik in Parijs ben, is de spits gedaan.
DM: Oei, oei, ga je naar Parijs ook. Jongen toch.

Bovenstaande conversatie komt niet uit 'De Loteling' of een ander Vlaams boerendrama. Wel is het een weergave van het gesprek met mijn ouders net voor het vertrek met de moto. Ik vermoed dat dergelijke gesprekken herkenbaar zijn voor andere motards...

Wel vraag je je mischien af wat die laatste zinnetjes te betekenen hebben: 'Als je richting Toulouse gaat, moet je toch Parijs passeren? Weet DM dan niet dat Toulouse in het Zuiden ligt?'. Wel, ik had dezelfde bedenking. Al weet ik zeker dat DM weet dat Toulouse in het Zuiden ligt.

Na wat gepieker op weg naar Parijs, schoot het me te binnen: De angst voor de Peripherique. Mijn ouders behoren tot die groep van mensen die een heilige schrik hebben van de Peripherique. Daar zijn ze niet alleen in. Blijkbaar zijn er heel wat mensen in België en Nederland die meer dan 100 km omrijden om Parijs te ontwijken op weg naar hun vakantiebestemming in het Zuiden.

Speciaal om DM ter wille te zijn, ben ik op de terugweg dan maar dwars door Parijs gereden. Ik kan u verzekeren: Dat was een slecht idee. De Champs Elysees blokkeren in twee richtingen om te draaien tussen de Place de la Concorde en de Arc de Triomphe (mijn moto heeft een nogal grote draaicirkel), met de moto in het voetgangersgedeelte van 'les Champs de marche', rondjes draaien rond de Obelisk op la Concorde tot je de juiste afrit vindt, toeristen bijna van hun sokken rijden die door het rood lopen om van de Eifeltoren naar de Seine te gaan, de weg niet vinden en dan maar 'altijd rechtdoor rijden, ik zal wel ergens uitkomen', ...

Leve de peripherique.

woensdag 13 juli 2011

Motorit

Morgen vertrek ik op motortrip. Een jaarlijkse traditie is dat ondertussen geworden: Ik trek er dan op mijn eentje op uit om een aantal dagen lang niets anders te doen dan te rijden, te rijden en nog eens te rijden. Het is voor mij de ultieme ontspanning: Ik hoef nergens aan te denken. Meer zelfs, ik mag nergens aan denken, behalve aan het rijden.

Vorig jaar dacht ik nochtans dat het het laatste motoruitje was geweest. Toen ik na 1350 km midden in de nacht nat tot op het vel en verkleumd tot op het bot thuis kwam, dacht ik: 'Het is goed geweest. Dit is niets voor voor mij. Ik verkoop mijn moto en koop mezelf een Defender. Da's ook avontuurlijk, maar niet zo lastig'. Ook omdat ik rond middernacht - op zoek naar een hotel - de weg verloor in de Banlieus van Parijs, werd mijn enthousiasme wat gefnuikt. Als je in een straat voor een rood licht staat te wachten als enige voertuig tussen de flatgebouwen met als enige buur op het kruispunt een groepje 'hangjongeren', bedenk je dat je als motard toch wel een gemakkelijk slachtoffer bent. Op voorwaarde dat ze je te pakken krijgen, natuurlijk.

Maar na een tijdje begint het toch terug te kriebelen en aldus besliste ik om toch op pad te gaan. Mijn moto krijgt nog een spoed-onderhoudje vandaag. En in de loop van de dag beslis ik waar ik heen ga. Ik laat mijn bestemming volledig afhangen van het weerbericht. Wellicht wordt het de Provence. Dat lijkt de enige bestemming in een straal van 1000 km rond Brugge waar er de komende dagen min of meer mooi weer zal zijn.

Onderweg zal ik wat foto's nemen. Maar zoals steeds zijn die eigenlijk alleen voor mij interessant. Het zijn foto's waar ofwel mijn moto ofwel mijn hotelkamer op staat. Voor de rest heeft eigenlijk niemand daar wat aan. De foto bij dit blogje is genomen bij een vorige doortocht in de Provence. Zoals je ziet, er zijn al boeiendere reisfoto's gemaakt :-).

Vandaar dat er morgen niet geblogd wordt. Ik heb mijn PC niet mee en leg mijn data-transfer uit in het buitenland. Ontspannen is ook een beetje de-digitaliseren.

dinsdag 12 juli 2011

Crisissfeer

De nieuwsberichten van de laatste dagen roepen bij mij terug de crisissfeer op die zo kenmerkend was voor de periode 2008-2009. Net als toen kleuren de beurzen dieprood. Ik vind dit bijzonder frustrerend omdat er niets is wat je er als individu, als bedrijf, als regio en zelfs als land aan kan doen.

Deze negatieve tijdingen leiden tot aarzelend consumentengedrag, wat dan weer leidt tot problemen bij bedrijven, wat dan weer leidt tot problemen bij de overheidsfinanciën, waardoor er moet worden bespaard, waardoor de burgers worden getroffen, waardoor deze nog meer terughoudend zullen zijn voor nieuwe aankopen, etc.

Dat deze krachten los staan van je eigen inspanningen en resultaten werkt demotiverend. In de psychologie noemen ze dat aangeleerde hulpeloosheid: Negatieve stimuli worden toegebracht, los van welk gedrag je ook stelt. Niet echt een stimulerend ondernemersklimaat, lijkt me.

Soit. Men komt er op Europees niveau niet uit. Op Belgisch beleidsniveau is men nog aan het nadenken of men al dan niet nog maar wil gaan praten met de tegenpartij.

Als hardwerkende Vlaming in wiens naam men zoveel beweert, kunnen we niet anders dan voortdoen en hopen dat het allemaal wel mee zal vallen.

*zucht*

Toch slaan we er ons doorheen, daar geloof ik vast in. Het is gelukt in 2009, dus moet het nu ook lukken. Zolang er hoop is...




maandag 11 juli 2011

Toch een DNA-test nodig?

Ik geef toe, ik ben nogal slordig. Om precies te zijn: Ik ben de slordigste mens die ik ken. Maar er zijn nuances: Op professioneel vlak ben ik eigenlijk helemaal niet slordig of nonchalant: Een deadline heb ik nog nooit gemist, rapporten die ik afgeef zijn steeds heel erg doordacht en uitgebalanceerd, mijn hemden zijn steeds netjes gestreken als ik klanten bezoek, ...

Maar hoe privater de aangelegenheid, hoe slordiger ik word. Persoonlijke administratie is een ramp, mijn bureau thuis ziet er uit alsof het een stapelruimte is voor spullen die klaar staan om naar het containerpark te voeren, mijn vrije tijdskleren liggen overal in huis, ... Ik kan hier gewoon niet aan doen. Ik geniet niet alleen niet van een opgeruimd huis of kantoor, ik zie het verschil letterlijk niet. Om het te testen, kijk ik tijdens het schrijven van deze blog even rond. Ik merk pas nu dat ik zit te typen aan een niet afgeruimde ontbijttafel. Sommige mensen worden daar nerveus van. Ik niet. Zolang ik deze slordigheid beperk tot mijn private levenssfeer, is dat geen enkel probleem, denk ik zo.

Vanmorgen vroeg Casper een serviette omdat zijn handen vuil zouden worden. En ook eentje voor 's middags op kamp zodat zijn handen ook daar niet vuil worden. En ook vroeg hij of hij mocht 'kruimeldieven, want er liggen kruimels op mijn stoel'.

Tot nu heb ik nooit getwijfeld aan de genetische band tussen mij en mijn zoon. Maar nu wordt dat vertrouwen toch wel héél erg op de proef gesteld.

zondag 10 juli 2011

Efficiciënte zaterdag

Wekker 7u30 - Verslag schrijven JCI - Koffie zetten - Vrouw beneden verwelkomen - met Kid op Wii spelen - Kostuum kopen - Schoonbroers- en zus op bezoek voor de lunch - Weekendje boeken - Stevens Meubel kijken voor jeugdkamer - Kido kijken voor jeugdkamer - Carrefour voor weekinkopen - Jeugdkamer opmeten om te zien welke meubels er in kunnen - Forel klaarmaken - Avondeten - Kid in bed stoppen - Mails bekijken - Voor tv in slaap vallen om 22u30



Zwitsers zakmes

donderdag 7 juli 2011

Duitsland kandidaat overnemer NV België

Voor de zoveelste keer was er gisteren een 'cruciaal moment' in de wetstraat aangebroken. Eerlijk gezegd, was ik ondertussen al een klein beetje afgehaakt. Niet verwonderlijk als je weet dat de 'onderhandelende partijen' al 9 maanden lang niet met elkaar aan tafel hebben gezeten. Waar zijn we dan mee bezig?

Soit, gisteren leek dan toch écht een cruciaal moment te zijn aangebroken. Tot na de persconferentie, dacht ik: Het spel wordt hard gespeeld, maar als puntje bij paaltje komt, zal er staatsmanschap en leiderschap aan de dag worden gelegd. Mochten we écht onder druk komen te staan van de financiële markten of onze democratie echt bedreigd zou worden, dan zouden ze zichzelf wel overstijgen, zo dacht ik. Nu niet meer. Het machtsvacuüm is reëel en mijn geloof dat het in echte nood wel goed zou komen, is weg.

Gisteren hebben we onze meeting even stilgelegd om samen de persconferentie van De Wever te volgen.

Eva, onze Duitse collega, zag haar kans al schoon en suggereerde al grappend dat 'we jullie land best kunnen overnemen'.

Deze pijnlijke soort humor is Duitsers normaal volledig vreemd. Maar Eva is zo te zien volledig aan het assimileren. Ze wordt een echte Belg. Wie zegt dat de Belgische identiteit niet bestaat?

woensdag 6 juli 2011

Loon: Het laatste taboe

Het rubriekje in de Vacature waarin iemand vertelt over zijn of haar salaris is erg populair. Ook ik, geef ik toe, lees met veel interesse die artikeltjes. Natuurlijk weet ik dat die info niet 100% te vertrouwen is. Zowel een beetje sociale wenselijkheid (loon overdrijven of minimaliseren) als een gebrek aan kennis (mensen weten niet steeds hoeveel ze precies verdienen en wat in hun salarispakket zit) zorgen ervoor dat het resultaat niet helemaal objectief is.

Ondanks deze nuance, blijft het leuk om te lezen over andermans salaris. Want, geef toe, het blijft een beetje een taboe om over het salaris te praten. Ik ben dikwijls een beetje verrast door het resultaat. Zo vind ik dat sommige functies erg goed betalen. Vaak worden jobs in de sociale en de publieke sector een stuk beter betaald dan je zou verwachten als je voortgaat op de clichés die hierover bestaan. Heel wat jobs in de private sector verdienen dan een stuk minder dan ik zou verwachten. Vooral, zo vind ik persoonlijk, jobs in de media zijn niet zo goed betaald.

Misschien is de media wat vroeger de sociale en de openbare sector waren: Het betaalt niet zo goed, maar het is een beetje een roeping. Je doet het niet voor het geld, maar wel omdat je bewust kiest voor de sector.

Natuurlijk mogen we niet voorbijgaan aan de voordelen die een job in de media met zich meebrengen. Vooral de springplank naar een politieke loopbaan lijkt een niet te onderschatten 'extra legaal voordeel'. Vraag bijvoorbeeld maar aan Dirk Sterckx, Ivo Belet en Siegfried Bracke.

Of dat salarisgewijs een goede zet is, is nog maar de vraag. Politici worden eigenlijk ook niet zo goed betaald, hoor je dikwijls. Grote politici hebben de capaciteiten om in de privésector een superloopbaan te maken en enorm veel te verdienen. Ik kan hierin wel volgen. Maar ik vraag me af of alle politici het potentieel hebben om het loon dat ze nu verdienen ook in een andere sector te verdienen. Ik denk het eigenlijk niet.

Maar wellicht is dat een beeld dat voor alle sectoren opgaat: Sommige mensen worden overbetaald in vergelijking met hun inzet en resultaten, anderen worden dan weer te weinig betaald.

Eindelijk eens iets dat we kunnen leren van politici. Dat was het laatste jaar niet erg vaak het geval.

zaterdag 2 juli 2011

Management-tweedaagse in Amsterdam (3/3)

De tweedaagse naar Amsterdam zit er op. Gisteren hebben we de operationalisering van ons 5-jaren-plan besproken. Met veel plezier zou ik u hier over deze blog hierover wat meer vertellen, maar voor de meeste mensen is dit weinig interessante materie.

Daarom deel ik graag met u onze conclusies over de belangrijke bijzaken van de tweedaagse:
  • Het Citizen M hotel is echt aan te bevelen. We waren blijkbaar niet de enige die in het hotel aan het werk waren. Zo was er aan het tafeltje naast ons een sollicitatiegesprek aan de gang. De interviewer deed het eigenlijk niet zo goed en ook de sollicitant had beter gekund ('Mijn grootste zwak punt is dat ik mijn emoties nooit de baas kan').
  • De BMW-taxi's bestaan (zie blogje over taxi's)! We hadden zelfs het geluk om mee te kunnen rijden met eentje. En met welke dan nog!? Een BMW 7, verlengd model. Voor wie er niets van kent: Dat is het genre auto waarmee ministers niet durven voorrijden wegens 'te opzichtig'.
  • We hebben veel gewerkt. Dat is ok, maar volgende keer moeten we toch iets meer tijd voorzien om naar de Febo te gaan. Nu hebben we maar één keer snel kunnen halt houden, terwijl dit tijdens normale tweedaagses minstens 3 keer per dag gebeurt. Een aandachtspunt.

Voila, met deze kennis kunnen we de volgende keer zorgen voor nog betere randvoorwaarden...


Management-tweedaagse in Amsterdam (2/3)

Dag 1 van de tweedaagse zit er op. Het was een lastige, maar vruchtbare dag. We hebben tot de late namiddag in de hotellobby vergaderd. We maakten indruk bij het personeel door de grote hoeveelheid koffietjes die we dronken (een gewoonte die we overhouden aan onze tijd als assistent aan de unief).

We hebben een aantal moeilijke discussies gehad zoals bijvoorbeeld over welke activiteiten we verder uitbouwen en welke niet. Die keuze moeten we maken als we verder willen groeien. Maar nu zitten we op één lijn. Vandaag wacht ons de taak onze visie verder te operationaliseren en om te zetten in een concreet stappenplan.

's Avonds hebben we erg lekker en veel gegeten in Restaurant Vinkeles. Het is een klassiek restaurant en wat me steeds opvalt bij dergelijke restaurants in Nederland, is dat de obers er een stuk praatgrager en minder gereserveerd zijn dan in België. Ik heb niet echt een voorkeur voor het een of het ander, maar het valt wel op. Een cultuurverschil tussen België en Nederland. Maar we passen ons met veel plezier aan.

Na het diner waren we kapot. Na een korte avondwandeling zijn we terug naar het hotel gegaan en redelijk vroeg gaan slapen zodat we vandaag weer fris verder kunnen werken.

Vandaag zullen we het etensgewijs houden bij kroketjes uit de muur van de Febo. Als we ons aanpassen aan een andere cultuur, doen we het direct goed. Ik ben al benieuwd naar de 'kroket van de maand'!

Management-tweedaagse in Amsterdam (1/3)

Vandaag een vroege blog. Ik sta op punt te vertrekken naar Amsterdam. Samen met Maarten en Thomas trekken we ons 2 dagen terug om een evaluatie te maken en de planning op middellange termijn te bekijken.

In onze omgeving krijgen we dikwijls te horen 'Naar Amsterdam om te vergaderen? Ja ja, dat zal wel... Dat zal wel om te feesten zijn, want op kantoor kan je ook vergaderen.' Toegegeven, het is aangenamer vergaderen op een idyllische locatie in Amsterdam dan op kantoor, maar het is een zeer ernstige aangelegenheid. Financieel rapport, EFQM-checklist, taak- en tijdsanalyse, visietekst, ... Het zijn allemaal zaken die voorbereid zijn en waarrond we zullen werken.

We slapen in het Citizen M hotel, echt een aanrader voor de liefhebbers van trendy hotels (zie foto). Ook niet duur. Maar wel een beetje buiten het centrum gelegen. Dat moet je erbij nemen...

's Avonds, na het diner (waar we de laatste puntjes bespreken), is er in principe tijd voor ontspanning. Dan zetten we een stapje in de wereld. Maar meestal zijn we dan zo moe dat we gewoon direct naar het hotel gaan.


Dat laatste is eigenlijk niet waar. Maar geef toe: je geloofde het, hé :-)

Morgen verslag van dag 1.