Jozef K en het proces in Zaventem

Vorige week ging ik met collega's eten in een restaurant aan het station in Zaventem. Toen ik terug bij mijn auto kwam, zag ik dat er een boete onder mijn ruitewisser stak. Ik had geen idee waarom. Op het blad stond vermeld dat ik geen parkeerschijf had gelegd. Het verbaasde dat dat moest, want ik had geen bord zien staan. Dus wandel ik naar het begin van de straat om het bord te zoeken. En inderdaad, geen bord te zien. Volgende stap dan maar: Even de route afleggen die ik had afgelegd naar mijn parkeerplaats om te gaan kijken of ik onderweg een bord had gemist. Conclusie: ik had door 6 straten gereden in Zaventem die allemaal een ander bord hadden (zijnde 'parkeerschijf', 'Beperkte duur', 'verboden te parkeren', 'parkeerschijf', 'verboden te parkeren' en dan ten slotte "mijn straat" geen enkele aanduiding).

Overtuigd van mijn gelijk mail ik naar het mailadres waar men terecht kan voor klachten en stuur ik een aangetekende brief. Antwoord: Er staan duidelijke borden bij het inrijden van het dorp dat je overal een parkeerschijf moet leggen. Nu, echt duidelijk vind ik het niet als er per straat een andere parkeerpolicy is en men in de andere straten, behalve de mijne, wél nog borden moet plaatsen om de zogezegd algemeen geldende toestand te verduidelijken. Ergens zal er in de jungle van borden bij het inrijden van het dorp wel een plakkaat staan dat de parkeerschijf verplicht is (ik heb ze trouwens nog niet gevonden, maar soit). Daardoor zullen het gemeentebestuur en Vinci Park (het parkeerbedrijf) wel strikt juridisch in orde zijn. Echt de situatie van Jozef K: Een boete zonder dat je weet waarvoor.

Eigenlijk zou ik ervoor moeten strijden. Deze praktijken voelen aan als zuivere oplichterij.

Ik heb eens geïnformeerd bij een bevriende advocaat. Die zei dat de kans al bij al niet erg groot is om dit te winnen. En dat het al snel een aantal honderden euro zou kosten. Ik heb er nu een paar dagen over nagedacht. Aan de ene kant denk ik: Een paar 100 euro heb ik er voor over. Democratie en een eerlijke rechtsstaat hebben een prijs. Aan de andere kant zie ik het echt niet zitten om veel tijd en energie in een rechtbank door te brengen.

Dus heb ik de boete maar betaald. Zeer tegen mijn goesting. Een beetje pijnlijk ook omdat mijn zelfrespect wat is geschaad. Het gaat hem niet om het geld, het is ook niet mij eerste boete. Maar hier tegenover ben je echt machteloos, heel frustrerend. Er is zo weinig dat je kan doen.

Als consument kan je nog veranderen van leverancier. Zo betaal ik al bijna 10 jaar teveel voor mijn motoverzekering bij Fortis AG. Het was de enige maatschappij die me toen heeft aanvaard als jonge klant met een sportieve moto nadat Omob me -geheel tegen de wet overigens- van de verzekering had gegooid. Bij wijze van wederdienst blijf ik nu klant van FortisAG, ookal betaal ik meer dan de marktprijs. Een beetje te principieel misschien, maar je bewust laten rollen door dergelijke praktijk en daar dan niets mee doen, is nog veel erger.

Ik wens ze veel plezier met hun 25 euro, hun drie zilverlingen.

Economie 2.0 of truken van de foor?

Heb net het boek 'Digitaal is het nieuwe normaal' gelezen. Het is zeker aan te bevelen voor wie een interesse heeft in de invloed van de digitalisering op de economische relaties (dat laatste klinkt precies als de titel van een thesis). Hoe je het ook draait of keert, de klassieke relaties zullen door elkaar worden gehaspeld.

Ook in de praktijk merk ik effectief dat er steeds meer vragen komen naar onconventionele economische relaties (ook vragen naar onconventionele andere relaties komen voor, maar die verhalen kan ik hier niet vertellen omdat vrouwlief meeleest). Als alternatieven voor de klassieke klant-leverancier relatie, worden concepten als 'partnerschap', 'samenwerkingsverband', cocreatie, etc. gebezigd. De lading die door deze vlaggen wordt gedekt, durft al eens te verschillen. Soms gaat het over klassieke vormen van samenwerking waarbij we samen met een andere leverancier een product voor een klant uitwerken. Een andere keer gaat het over een klassieke leveranciersrelatie waarbij de klant verwacht dat we hun naam op elke studiedag of presentatie vernoemen waarbij we uitleg geven over een bepaald product. Een enkele keer gaat het echt over het samen maken van een bepaald product waarbij twee partijen een gelijkwaardige inbreng hebben.

Ik vind deze verschillende vormen van samenwerking heel aantrekkelijk. Toch is het niet steeds even gemakkelijk: Van wie is de intellectuele eigendom van het eindresultaat? Wie heeft welke inbreng gedaan? Hoe valoriseer je die?

Ondanks deze uitdagingen ben ik een grote voorstander van deze tot nu toe toch eerder experimentele economische relaties. Al moet je hierbij toch steeds een beetje opletten: Welke partner wil gewoon kosten besparen en wie wil echt substantiële meerwaarde creëren vanuit een authentiek partnership?

By the way, als iemand een cocreatief idee heeft, laat maar iets weten! Wie weet welk tof concept er kan ontstaan...

Met de vakantie in het vooruitzicht, een berichtje aan de fiscus

Twee maanden vakantie in het vooruitzicht. Velen van ons zullen dan ook niet kunnen ontsnappen aan het obligate bezoek aan het pretpark. Voor sommigen een hoogtepunt van het verlof, voor anderen een daad waarvoor ze een ereteken voor moed en zelfopoffering verwachten.

Een vijftal jaar geleden overviel het me voor de eerste keer: de andere kijk op het pretpark. Ik bedoel het volgende: Net zoals ieder kind was een pretpark voor mij iets magisch, het ultieme plezier. Als puber vond ik het maar een 'commercieel gedoe' en begreep ik dan ook niets van de andere 16-jarigen die met hun vriendinnetje op stap gingen naar Walibi ofzo. Eens student, verdween de magie een beetje: Pretparken zijn geen bron van emotie. Ze laten me koud. Dat gevoel ('t is te zeggen, de afwezigheid ervan) bleef een tijdje duren.

Dat was zo tot een jaar of vijf geleden. Opeens drong het bij een pretparkbezoek tot me door wat een gigantisch bedrijf zoiets eigenlijk is. Enerzijds zo overweldigend en overdonderend, anderzijds zo eenvoudig. Het pretpark moet tot in de puntjes verzorgd zijn: de details maken of kraken de belevenis. Decors en attracties zijn gemakkelijk onder controle te houden, de grote uitdaging zijn de medewerkers: Pretparken als Disneyland en Bellewaerde slagen er in hun medewerkers vrolijk en opgewekt hun rol te laten spelen. Dat lijkt me een hele uitdaging, zeker als je rekening houdt met de repetitieve aard van het werk, de relatief lage verloning en heel dikwijls het tijdelijk karakter. Maar toch, het moet in orde zijn: een slechtgezinde attractiebediende kan er voor zorgen dat gans de magie van het pretpark verknald wordt.

Als je het zo bekijkt, zijn de pretparken voor mij best practices van HRM. HR voor gevorderden, als het ware. Dat verdient een studiereis.

Zo, nu dit berichtje gepubliceerd is, kan ik zonder bezwaar mijn kosten voor pretparkbezoek inbrengen.

Krop in de keel

In mijn 2de kandidatuur kreeg ik les van Professor Wielemans. Professor Wielemans was een een fenomeen onder de studenten. Elke les herhaalde hij wel 10 keer 'De mens is een knooppunt van relaties', zodat we dat nooit meer zouden vergeten.

Professor Wielemans zei ons tijdens de laatste les: 'Straks zijn er examens, daarna komt de proclamatie. Ik doe niet mee aan de gewoonte om enkel te applaudisseren voor de studenten die een onderscheiding halen. Een onderscheiding zegt niets. Sommige studenten die in tweede zit met de hakken over de sloot zijn geraakt, hebben soms veel harder moeten werken in moeilijker omstandigheden dan de super-omkaderde student die onderscheiding haalt. Ik heb veel meer respect voor de eerste student dan voor de tweede. Ik klap dus nooit.'

Gisterenavond tijdens de proclamatie van de studenten van het Volwassenonderwijs in Anderlecht moest ik denken aan de woorden van Professor Wielemans: Volwassen studenten -vaak van allochtone origine - die gedurende jaren werk, gezin en studies hebben gecombineerd, behaalden eindelijk hun diploma secundair onderwijs.

Ook een aantal van 'mijn studenten' zijn afgestudeerd. De stoere mannen die overdag in de reclame of de verkoop werken en 's avonds gedurende 3 jaar, vaak 4 avonden per week tot 21u30 les kwamen volgen, moesten even slikken toen hun naam werd afgeroepen. Heel even hadden ze blinkende oogjes in plaats van hun gebruikelijke grote mond.

Ik wens hen van harte een welgemeende proficiat. Een héél puike prestatie. Voor hen had Professor Wielemans wel geklapt, denk ik.

Clichés over leraars: Ze zijn waar.

Met het einde van het schooljaar in zicht wordt in de Vacature en in het tijdschrift 'Klasse' het beroep van leerkracht onder de loupe genomen. Een aantal vooroordelen die leerkrachten hebben over de private sector, enerzijds en vooroordelen die er bestaat ten aanzien van leerkrachten, anderzijds worden er besproken.

Zelf geef ik bij wijze van 'hobby' het vak HRM aan de bachelor-studenten marketing in het CVO Brussel en ook als consultant heb ik al een aantal keer voor scholen mogen werken. In die zin kan ik het leraarschap en het werken in de privé goed vergelijken. Mijn conclusie is eigenlijk eenvoudig: de clichés over het leraarschap zijn meestal waar:

* Ja, je hebt veel vakantie;

* Neen, je moet niet zoveel werken (ik weet wel dat je dingen moet voorbereiden enzo, maar dan nog geraak je niet snel aan de meer-dan-40-uren week die in de privé eigenlijk vanzelfsprekend is);

* Ja, het verdient goed;

* Ja, je hebt zekerheid als vastbenoemde leerkracht.

Als je die dingen op een rijtje zet, lijkt het leraarschap een droomjob. Wel, dat is het ook tot op zekere hoogte. Wat voor mij een groot nadeel is aan de job, is het schoolsysteem zelf: Heel veel regeltjes en procedures, administratie, administratie en nog eens administratie, dikwijls een negatieve houding ten aanzien van studenten en directie, een klaagcultuur, ...

Het probleem is dan natuurlijk dat wie zich hier in thuis voelt (een goede 'Person-Organisation-fit' om het in HR-termen te zeggen), in het onderwijs blijft en zo deze cultuur versterkt. Wie zich hier niet in thuis voelt, verlaat het onderwijs en gaat zijn/haar talent in dynamischer oorden ontwikkelen. De verloopcijfers van startende leerkrachten zijn enorm. Eigenlijk zouden we eens moeten onderzoeken wie blijft en wie vertrekt. Misschien schieten niet enkel de meest competente leerkrachten over.

Gelukkig zijn er ook veel gemotiveerde leerkrachten die er - ondanks het schoolsysteem - toch nog blijven voor gaan en proberen vernieuwende initiatieven te nemen. In het CVO Brussel heb ik alleszins het gevoel met gemotiveerde collega's en een jong, vernieuwend directieteam te mogen samenwerken.

Dat moet ook wel: De school is gelegen in de wijk Kureghem in Anderlecht, op 100 m van de hogeschool die een aantal maanden zijn deuren sloot omdat de studenten te vaak werden overvallen. In die omstandigheden helpt het niet in een hoekje te gaan zitten janken. Alleen een 'ik-wil-vooruit-mentaliteit' is hierbij nuttig en zinvol.

En van die mentaliteit, daar hou ik van, zowel in de privé als in het onderwijs. Meer van dat, zou ik zo zeggen!

15 kg later

In februari had ik met de dokter het volgende gesprek:

Doc: - 'Meneer, het zou u geen kwaad doen een beetje te vermageren. Hoeveel weegt u nu?'

Ik: - 'Och, een stukske in de 80 denk ik...'

Doc: - 'Hmmm, dat denk ik niet. Ik denk eerder in de richting van de 100.'

Ik: - 'Daar vergist u zich toch, hoor, dokter. U overdrijft om me te motiveren om te vermageren'

Doc: - 'Sta eens op de weegschaal'

Ik: - 'Met plezier'

...

Doc: -'102,5'

Ik: -'Oei'

De rest van het gesprek herinner ik me niet meer. Ik was volledig in shock. Geen flauw idee hoe ik thuis ben geraakt.

Eens thuis, ging ik in de zetel zitten, nam er een pintje bij en ging even nadenken. De dokter had gelijk: 100 kg is een grens die je niet hoort te overschrijden, zo ging ik akkoord. Een korte overpeinzing leerde me dat er duidelijk iets schort aan mijn eetpatroon: Vaak op restaurant, broodjes en belegde broodjes uit de tankstations à volonté (dikwijls 's morgens, 's middags en 's avonds), vele pakjes chips en dan natuurlijk een paar pintjes in de zetel na het harde werk (Want dat had ik toch verdiend).

Het is niet omdat je het probleem kent, dat je de oplossing kent. En het is niet omdat je de oplossing kent, dat je deze ook in de praktijk kan brengen. Aangezien ik een weinig regelmatig leven leidt, wist ik dat de oplossing niet in een gestructureerd dieet lag. Daarom had ik besloten te doen wat ik altijd doe, maar steeds de meest 'gezonde' keuze te maken, zoals bijvoorbeeld steeds vis eten op restaurant, in de frituur me beperken tot frietjes en geen 'vlees' bestellen, een broodje met kip, etc. De intuïtieve aanpak, als het ware.

Ik begrijp eigenlijk niet zo goed dat mensen complexe diëten volgen. Het is toch heel logisch: Hoe meer ongezonde dingen je eet, hoe slechter. Hoe meer gezonde dingen je eet, hoe beter. Als je dit consequent volhoudt, dan is het gemakkelijk gezonder te gaan eten, ookal heb je heel chaotische eet- en leefgewoonten.

Die aanpak lijkt te werken. Ondertussen zijn we 5 maand verder en sinds een paar weken 15 kg lichter.

Het resultaat is dat ik terug een aantal 'slim fit' hemden kan dragen, zonder dat mijn knopjes onder druk staan.

Een experiment. Graag uw feedback.

Ik ben wat aan het experimenteren geslagen. Zo ontdekte ik onlangs iMovie. Mijn eerste filmpje presenteer ik bij deze aan jullie. Ik waardeer uw feedback. Maar verwacht er ook niet teveel van, hé. Het is mijn eerste keer.

Mochten er mensen aan het kijken zijn op het werk: er staat een muziekje op de achtergrond, dus let op uw geluid als je de collega's niet wil storen.

De allerschattigste aanwinst

Ja hoor, de nieuwe Mini voor Eva is losgelaten op de Belgische wegen! Hoedt u allen :-).

De papieren zijn getekend en de eerste kilometers op de teller gezet. Een heel plezant wagentje! Vooral op bochtige wegen echt een plezier om mee te rijden. Om hiermee van de weg te geraken moet je echt héél zot doen, denk ik.

Vooraleer je je bij het zien van elke zwarte Mini afvraagt of het die van Eva is, wil ik al meegeven dat we u het leven gemakkelijker zullen maken: De wagen zal waarschijnlijk een mooie grote sticker van Adforum meekrijgen. Momenteel werkt Frederick een voorstel uit. We zijn benieuwd! Zodra het resultaat bekend is, laat ik het u langs deze weg weten.

Eva, Mini en Adforum, een mooi geheel: Een Duitse juffrouw in een Duits wagentje in een firma dat 'Deutsche Grundlichkeit' als basiswaarde heeft.

(Hmmm, dit laatste zinnetje was bedoeld als reclame voor Adforum, maar als 'Duits-heid' uw ideaal is, dan klopt er iets niet helemaal, denk ik :-)). Ik zal er nog eens over nadenken.

Casper is alvast dolenthousiast: 'Papa, doe maar jouw auto weg en koop er zo een. Ik wil een blauwe met vuur op de deuren getekend. Die vind ik de mooiste. En ze gaan supersnel.'

Ik zal er nog eens over nadenken.

Brief van Mijn Zus aan Ryanair

Hieronder vind je een brief die mijn zus schreef na een incident met Ryanair. Mijn persoonlijk commentaar vind je in het blauw:

'Geachte Heer Ryan,

Onlangs reisde ik met uw maatschappij naar Valencia. Op voorhand had ik speciaal een valiesje gekocht dat volgens de standaarden wordt toegelaten als handbagage. Het valiesje vindt u op de foto in bijlage. (In tegenstelling tot mezelf bereidt Mijn Zus haar reizen wél goed voor)

Op de dag van vertrek in Charleroi moest ik mijn tasje in een bak stoppen om te checken of het effectief als handbagage kan worden gezien. Dat lukte en ik hoefde de toeslag die men moet betalen als men bagage meeneemt, niet te betalen. (Op zich toch een raar idee dat bagage meenemen op reis als een 'optie' wordt beschouwd. Heeft nog niemand anders zich daar vragen bij gesteld?)

Op de terugreis was er wat chaos op de luchthaven (Tja, in Spanje...): Er werd gestaakt in Zaventem (Tja, in Zaventem) en daarom probeerden vele reizigers via Charleroi terug te keren.

Na lang wachten, was het eindelijk aan mij om in te checken. Bij de valies-in-de-bak-check kreeg ik nu te horen dat ik moest bijbetalen want 'hij paste er wel in, maar het is toch wel nipt. Ik moet een beetje duwen'. Na wat discussie met een erg onvriendelijke medewerkster van Ryanair, moest ik toch 40 euro bijbetalen. Ik kan deze inconsistentie in uw procedures niet begrijpen. (Hier niet verder over nadenken, Zus. Laat ons hopen dat ze betere procedures hebben bij het onderhoud van hun vliegtuigen.)

De bagage werd evenwel niet ingecheckt (het gaat immers over een klein valiesje), maar ik mocht het wel bijhouden op het vliegtuig als handbagage. Nadat ze dus 40 euro had betaald omdat het geen handbagage is. Begrijpe wie begrijpen kan. (Ik begrijp je frustratie, Zus. Zie mijn blogje over 'What Women want')

Graag had ik hierover wat opheldering van u gekregen.

Met beleefde groeten,

Zijn Zus'

What women want: Graag heldere instructies.

Vorige week keurde de kamer het wetsvoorstel goed dat quota oplegt in de raden van bestuur voor overheids- en beursgenoteerde bedrijven. Ik weet zelf niet goed wat ik hiervan moet vinden. Ik zou het vooral aan de vrouwen zelf willen vragen. Maar ik geraak niet echt uit aan de signalen die uit vrouwenland komen. Vanuit feministische overwegingen zal de ene voor en de andere tegen pleiten.

Ook in het dagelijkse leven krijgen we dubbele signalen: Je moet je als man verzorgen, mooi kleden, emoties tonen, enzovoort. Maar ook niet teveel anders ben je een Jeanet. Een hoog libido is storend, een laag libido leidt tot de onvermijdbare vraag 'Vind je me niet meer aantrekkelijk misschien?'. Behoed u ook voor vragen als 'Vind je dat we een knappe buurvrouw hebben?' Als je zegt 'Neen', dan krijg je het antwoord dat je liegt. Als je zegt 'Ja', dan krijg je de vraag voorgeschoteld waarom je naar andere vrouwen kijkt.

Het moeilijkst van alles vind ik het omgaan met diepe décolletés. Ik heb ondertussen al geleerd dat vrouwen zelf vinden dat ze goed gekleed zijn als ze een diepe décolleté aanhebben. Als andere vrouwen een even diepe décolleté aanhebben, dan 'Is dat toch wel overdreven'. Als je décolletés niet mooi vindt in het algemeen dan ben je - opnieuw - een Jeanet. Als je décolletés bij je eigen vrouw niet nodig vindt, ben je een 'fundamentalist. Zal ik een Boerka dragen?'. Het moeilijke is dat je MOET een mening hebben over décolletés ('Want dat kan toch niet dat u dat koud laat, àlle mannen zien graag décolletés'). Die mening moet je je echter vormen zonder naar de décolletés te kijken. Anders zeggen ze over u: Ach, -UW NAAM INVULLEN-, die ken ik. Da's dat vies ventje dat naar uw borsten zit te kijken. Vooral als je een décolleté aan hebt.'

Pffff. Ik weet het niet meer.

No more heroes... (of toch geen aandenken er aan)

Gisteren na een lange werkdag gekeken naar de wedstrijd van de Rode Duivels tegen de USSR in Mexico 86. Die had ik opgenomen en na een dagje opleiding geven aan een exclusief vrouwelijk publiek, was een beetje mannelijke ontspanning meer dan welkom.

Een mens zou nostalgisch worden. Ik weet nog hoe ik als klein ventje stond te wachten tot de spelers van 'de Cercle' en 'de Club' gedaan hadden met de training: Vanderelst, Ceulemans, Mamadou, ... Ooit had ik een schriftje met al hun handtekeningen. Ondanks mijn legendarische zin voor orde en structuur (ahum) ben ik dat schriftje verloren. Achteraf bekeken, erg jammer.

Het verzamelen van relikwieën is me eigenlijk ook op andere gebieden nooit goed gelukt. Zo had ik als 15-jarige het geluk het reünie-concert van the Sex Pistols op Beach Rock te mogen bijwonen. Als grote fan stond ik op de eerste rij. Op een bepaald moment gooide Johny Rotten zijn handdoek in het publiek. Na heel wat duw- en trekwerk had ik een stuk van de handdoek bemachtigd. Mijn T-shirt, die was ook in stukken gescheurd. Fier als een gieter hing ik de halve handdoek boven mijn bed. Na een tijdje heeft mijn moeder die weggedaan ('Zo'n vuil stuk handdoek'). Ook heel jammer, achteraf bekeken.

Maar blijkbaar ben ik niet de enige: Ook Clement Peerens heeft zoiets voor gehad. Met een andere Sex Pistol dan nog wel, getuige het volgende liedje:

Ik had nen assenbak van sid vicious,
deur hem persoenlek me ne zwarte viltstift in zevenenzevetig gesinjeejrt, hmm
da was iet ongeloefelek da was echt iet delicieus,
mor dad edde gij noeit g’apprecieerd
Da was moan eilige groal, da fulfilde lots van mijn persoenleke wishes, mor gij het die compleet vereneweerd.

want gij, gij hed dien assenbak afgewasse,
me een stoale spongske en me wa cif
ik hoer u nog zegge ge meugt gerust zijn cif da mokt gin krasse
alleij ni zwaanze astemblief
en as ultiem bewijs van een totoal gebrek on klasse, hedde nog geroepe kom is kijke hij is wer just gelak as nief, gelak as nief, gelak as nief

noemde gij zoeiet gelak as nief?
alleij
gelak as nief
noemde gij da
gelak as nief?
gelak as nief!!

alleij ni zwaanze astemblief

Professionele blunder: Wie heeft het nooit eens voor?

Gisteren heb ik op internet een aantal mooie blunders gezien van mensen die bezig waren met hun professionele activiteiten. Zo was er bijvoorbeeld die van de blunderende keeper of die van de dief die belast werd nadat hij een Bugatti Veyron had gestolen. Ook de interviewer die de Dali Lama een grapje trachtte te vertellen was grappig. Maar de grootste, pijnlijkste en daarmee grappigste blunder kwam volgens mij toch van de sporza-journalist die volledig de mist in ging op de Paralymics.

Het nadeel van een job voor publiek is dat uw blunders ook zichtbaar zijn voor het publiek. Zelf herinner ik me nog dat ik als assistent in Leuven op een infosessie een half uur lang stond te praten met een twee ouders met hun zoon die interesse had om psychologie te studeren. Consequent betrok ik de jongeman bij het gesprek. Aan de ouders zei ik dat ze hun zoon moesten laten kiezen en dat hij mans genoeg was om op kot te gaan enzo...

Op het einde van het gesprek zei de moeder: 'Ik weet het niet. Mijn dochter heeft ook interesse in rechten. Misschien gaan we daar eens luisteren.' Ik zakte door de grond van schaamte. Net als toen ik de joviale typ wou uithangen en aan een blinde student vroeg: 'Heb je die groep al eens live bezig gezien? Echt de moeite!'

Verliefd op Lisbeth Imbo?

Tijdens de vele uren dat ik in wagen zit, luister ik veel naar de radio. Vooral van de duidingsprogramma's 'de Ochtend' en 'Vandaag' (Radio 1) ben ik een trouwe luisteraar. Ik hou ervan wat meer achtergrond te krijgen bij de actualiteit. Van mij zouden de gesprekken zelfs nog wat langer mogen duren.

Een van de presentatrices van 'De Ochtend' is Lisbeth Imbo. Eerlijk gezegd was haar bijdrage me tot voor kort nog niet opgevallen. Voor mij leverde ze goed werk, maar niet echt met een opvallende stijl. Een beetje zoals een Volkswagen: degelijk, maar ook een beetje saai.

Mijn 'gevoelens voor Lisbeth Imbo' (Man, dat klinkt pathetisch ;-)) zijn volledig veranderd nadat ik Twitter leerde kennen. Ik volg haar op Twitter, net zoals ik nog vele andere journalisten volg en ben danig onder de indruk van haar Tweets: Snel, gevat, intelligent en dikwijls zo grappig dat ik luidop zit te grinniken.

Op den duur begon ik al uit te kijken naar haar nieuwe Tweets en zette ik de radio wat harder als zij aan het woord was. Volgens mij zijn dat tekenen van een beginnende verliefdheid. Een bijzondere soort verliefdheid dan wel, een soort die alleen op Tweets is gebaseerd (tot voor ik dit blogje schreef had ik zelf nog nooit een foto van haar gezien).

Als de sociale media nu ook al invloed gaan hebben op het relationeel-emotionele leven van de mensen, dan zal het werk van Goedele (en andere relatiedeskundigen) nog moeilijker op worden.

The power of the social media.

PS: This blog was posted with the pre-approval of Silvie :-)

PPS: Misschien moet ik eens de fiets van Lisbeth Imbo stelen. Bij Roos Van Acker heeft dit precies gewerkt.

Politiek en bedrijfsleven (10 juni 2010: Een jaar later.)

Een gepensioneerde West-Vlaamse ondernemer gaf me ooit het advies om me in het bedrijfsleven politiek zeer neutraal op te stellen: 'Door standpunt in te nemen, heb je niets te winnen. Alleen te verliezen.'. Maar ik kan het niet laten toch even iets te posten over 'één jaar nogov'.

Ik heb al heel vaak - vanuit mijn professionele achtergrond - geprobeerd om de vergelijking te maken tussen de politiek en het bedrijfsleven. En tot op zekere hoogte lukt dat: Een aantal uitspraken die je wel eens hoort op de werkvloer zijn gemakkelijk te vertalen naar de politieke empasse.

'Onze afdeling presteert goed, die andere niet. Dat kan zo niet blijven duren. We moeten herstructureren' (Vlaanderen over Walllonië)

'Els had weer teveel gedronken op die receptie. Ze heeft weer heel wat dingen gezegd waarvan ze spijt zal hebben.' (Frank Vandenbroucke belt te luid op de trein en doet zijn beklag over de NV-a tegen een journalist)

'Ik kom net thuis van zakenreis in het buitenland.' (Dewever komt thuis na bezoek aan Elio Di Rupo in Bergen).

'Onze oude directeur is al lang op pensioen, maar hij komt zich nog af en toe eens moeien.' (Tobback en Eyskens die commentaar geven op de formatie)

'Zonder mij draaide dat hier al lang in de soep. Ik houd dat bedrijf hier recht.' (Leterme over zichzelf als premier in lopende zaken)

'Ik heb een blauwtje gelopen bij Els. Ik dacht het eens te proberen, maar ik kreeg alleen een categoriek 'neen'.' (Vlaamse politici over Joëlle Milquet)

'Ja, ik weet het dat hij een alcoholprobleem heeft. Maar daar doet niemand iets aan. Dat mag blijkbaar allemaal.' (de collega's over Daerden)

'Die 2 komen helemaal niet overeen. Vroeger was dat anders. Volgens mij hebben die ooit nog een affaire gehad die niet goed is afgelopen.' (De relatie tussen Dewever en Gennez)

'Als Jef komt naar de personeelsfeest, dan kom ik niet. Ge kunt op uwen kop gaan staan' (NV-a die niet met de Groenen wil onderhandelen.)

Maar het is niet omdat ik bepaalde zaken herken, dat ik ook de oplossing zou kennen. Au fond komt het hier op neer dat in het professionele leven een team dat zo slecht presteert al lang zou worden ontslaan. De enigen die de politici kunnen 'ontslaan' zijn de kiezers en voortgaand op de recentste peilingen is men allerminst van plan dat te doen.

Ik ben echt benieuwd hoe dat allemaal zal aflopen. Zouden er ook gouden parachutes voorzien zijn in de politiek?

Je doet het beter dan je denkt.

Dikwijls heb ik het gevoel dat ik dag in dag uit ben aan het rushen van de ene uitdaging naar de andere: Deadline halen, brandje blussen, mails beantwoorden, ... . De dagelijkse beslommeringen vragen zoveel tijd en energie dat ik vaak het gevoel heb geen tijd te hebben om met de collega's werk te maken van een strategie op langere termijn om zo verder te kunnen groeien als Adforum. Dat werkt soms al eens frustrerend.

Dan helpt het wel eens terug te kijken. Bijvoorbeeld naar de oudere berichtjes van deze blog. Zo zag ik dat ik in augustus 2009 vol trots aankondigde dat een aantal weken later onze eerste stagiaire zou beginnen. Als alles goed verloopt, kan ik over twee maanden, augustus 2011, aankondigen dat er twee stagiaires zullen starten, samen met de (tegen dan) twee vaste medewerksters.

Hoewel met de deze gestage groei niet de Trends-gazelle-prijs zullen winnen, is het toch leuk te zien dat je vooruit gaat, ook al besef je het niet altijd. Even stilstaan bij wat je hebt gerealiseerd, geeft je moed om terug de dagdagelijkse strijd aan te gaan en je bezig te houden met de praktische problemen. Zoals bijvoorbeeld de vraag: 'Waar gaan we al dat volk zetten?'...

JCI: OVer hedendaags verenigingsleven en diversiteitsbeleid

Verenigingen, middenveld, ... het zijn termen die je niet direct associeert met de 21ste eeuw. Nochtans zijn er heel wat mensen actief in verenigingen. Ook ik ben sinds dit jaar lid van de Junior Chamber International, bij sommigen beter bekend als 'Jaycees', 'de Jonge Kamer' of kortweg JCI. Het is eigenlijk een vormingsbeweging die 'jonge' (-40-ers) mensen kans wil geven om zichzelf te verder te ontwikkelen.

Terwijl ik dit typ, besef ik hoe wollig dit klinkt. En toegegeven, soms ìs het ook een beetje wollig. Maar niet zo erg als het klinkt. Als je begrijpt wat ik bedoel. Om dat te illusteren, post ik hierbij een luchtfoto van onze vergadertafel. Zoals je ziet, heeft iedereen zijn/haar laptop of iPad bij de hand en heeft iedereen de stap naar de multimediale samenleving volledig gezet.

Nu ja, bijna iedereen. Emmanuel niet. Hij doet het nog met pen en papier. Toch wordt hij aanvaard. Diversiteitsbeleid.

Het ongepast gebruik van het woord 'Proficiat'.

Met het risico dat ik me met deze blog weinig populair maak...

Ik stel me soms vragen bij het foutief gebruik van het woord 'proficiat'. Onlangs was het weer van dat: Toen ik telefonisch aan de verkoper liet weten dat we een bepaalde auto zouden leasen, was zijn antwoord 'proficiat'. Dat had ik niet zien aankomen (ik vond het precies een onlogische inbreng in het gesprek) en antwoordde dan ook niet direct. Aangezien het stil bleef aan mijn kant van de lijn, begon hij dan ook maar over iets anders.

Waarom zei die man nu 'proficiat', vraag ik me af? Het woord lijkt me gepast voor situaties waarin iemand een resultaat bereikt door een bijzondere inspanning te doen, maar een auto kopen, dat kan toch iedereen? Niet? Ik had toch niets bijzonders gepresteerd?

De autobranche is niet de enige sector waarin het woord foutief wordt gebruikt. Dagdagelijks zegt men dikwijls 'proficiat', terwijl je eigenlijk andere dingen wil zeggen. Een aantal voorbeelden:

• Huwelijk: Je zegt 'proficiat', maar je denkt: 'Eigenlijk heb je nog niets gepresteerd, kameraad. Iemand trouw beloven is niet moeilijk. Iemand trouw zijn, da's een ander paar mouwen. Ik zou u veel liever succes, moed en volharding toewensen.'
• Kersverse papa: Je zegt 'proficiat', maar je denkt: 'Een kind maken is niet zo moeilijk. Nu begint het pas: Gedaan met de lol. Mijn deelneming alvast.'
• Verjaardag: Je zegt 'Proficiat', maar je denkt: 'Ocharme, nog een beetje ouder.'

Omgekeerd gebeurt het dikwijls dat iemand een proficiat verdient, maar deze dan niet krijgt. Ik denk bijvoorbeeld aan volgende situaties:

• Grote en moeilijke opdracht tot een goed einde gebracht: Je verwacht 'proficiat', maar je hoort: 'Ach, dan ga je de komende weken eindelijk weer wat tijd voor mij en je zoon kunnen maken...'
• Dodentocht uitgelopen: Je verwacht 'proficiat', maar je hoort 'Waarom doe je dit nu eigenlijk. Was dat nu plezant ofzo?'
• Je behaalt onderscheiding: Je verwacht 'proficiat', maar je hoort 'Oei, dan heb je eigenlijk teveel geleerd... Met wat minder punten was je er ook door geweest.'

Soit, zo zijn de sociale geplogenheden nu eenmaal. Ik zal ze niet veranderen, maar het wringt soms een beetje.

En ik zal iedereen die dezer dagen trouwt, verjaart of kinderen koopt in mijn omgeving met evenveel plezier feliciteren. Ik ben uiteindelijk reuzeblij dat ik naar het feest mag komen.

De semantische discussies over de talige finesses van het gebruik van het woord 'proficiat' zal ik bewaren voor deze blog.

Work-food-balance: Alle tips zijn welkom

Werken en eten, het is en blijft een moeilijke combinatie.

Er zijn de klassieke broodjes, de occasionele frietjes, de snacks van de McDonalds (getuige het drankje van mijn sympathieke BDO-collega op de foto hiernaast), de kant-en-klaar-maaltijden (die steevast bestrooid zijn met teveel zout of overgoten met veel saus), ... .

Maar het is toch opvallend hoe weinig gezonde mogelijkheden er zijn voor 'work-food'. Als je goed zoekt, zijn ze er. Dan denk ik aan Sushi en meeneem-slaatjes, maar daar houdt het zowat op.

In de tankstations, bijvoorbeeld, kan je enkel dingen kopen die gedrenkt zijn in mayonaise of dressing. Alles wat nog maar een héél klein beetje gezond is (bijv. de voorverpakte gekuiste worteltjes of stukjes ananas), is én pokkeduur én direct uitverkocht.

Ik kan toch niet de enige zijn die soms eens iets gezond wil eten? Ik begrijp niet dat hier niet beter wordt op ingespeeld... Volgens mij is hier een gat in de markt. Als iemand zin heeft om een onderneminkje te starten: als je het een beetje goed aanpakt, kan je bijna niet mislukken.

En dan heb ik het nog alleen maar over de nood aan gezond eten. Lekker en gezond eten is al helemaal niet weggelegd voor de werkende mens...

Ellendige dag voor Silvie

Gisteren een fijne dag in Bellewaerde doorgebracht. De kids én de ouders hebben zich zeer goed geamuseerd: weinig volk en dus korte wachttijden en al bij al is het toch relatief droog gebleven. Als slot van de dag gingen we nog een keer -'da's nu echt wel het laatste dat we doen vandaag'- op de Bengal Rapid River ('de ronde bootjes').

Tijdens het tochtje opeens de vraag van Silvie 'Waar is mijn GSM'? Die was weg: niet in de broekzak, niet in de rugzak, niet in het bootje, niet in het bootje waarin we daarvoor zaten, niet in het toilet waar we geweest waren, ... nergens te vinden. Als ik de GSM belde, ging hij in het begin over, maar op den duur werd hij 'afgeduwd'.

Dan maar bij Politie aangifte gaan doen (niet dat de kans groot is dat je de iPhone terugvindt, maar je weet maar nooit.). We werden heel vriendelijk onthaald door de politie van Ieper. De stugheid van Yves Leterme is precies niet helemaal representatief voor zijn streekgenoten.

Vandaag wil Silvie naar het werk rijden en wat blijkt? Haar auto sputtert enorm en de boordcomputer sommeert haar zo snel mogelijk een garage op te zoeken. Ze kan natuurlijk niemand verwittigen (wegens geen gsm) en komt dan maar overstuur terug naar huis om haar afspraken voor vandaag via mail af te zeggen en op te zoeken waar de dichtst bijzijnde VW-garage is. Nu hopen dat ze tijd hebben om er naar te kijken. Of toch minstens een vervangwagen hebben.

Benieuwd naar de rest van de dag.

Silvie, ik steun u.

Leuke dag voor Adforum

Vannacht is Otto geboren! Thomas, mijn collega, en Babs kregen vannacht hun vierde kindje. Ik wens hen van harte een dikke proficiat. Ze zullen dat supergoed doen! Ook aan Maarten (andere collega) die peter is geworden een dikke proficiat!

Natuurlijk komen bij zo'n gezinsuitbreiding ook logistieke uitdagingen kijken.

Vier kinderen, twee ouders en bagage krijg je niet zomaar in de gemiddelde gezinswagen. Thomas is dus op zoek naar een comfortabele, toffe wagen waarin hij zijn familie en bagage kwijt kan. Persoonlijk heb ik al een veto gesteld tegen alles wat camionette is (Master, Vito, Sprinter, etc.). Babs weigert mee te rijden met een SUV. Zo wordt de keuze wat beperkt, natuurlijk.

Thomas denkt nu in de richting van een Grand Voyager (eerst van Chrysler, nu van Lancia). Meer tips zijn zeker welkom!

Al zal die auto nu het laatste van hun zorgen zijn. Thomas krijgt Babs en Otto wel thuis van het ziekenhuis, desnoods vervoert hij hen op zijn wolk waar hij nu op leeft. Goed gedaan!